Manchester, Liverpool ve Salford, 1900 yılının ikinci yarısında İngiltere'nin kuzeybatısında garip bir zehirlenme vakasının yaşandığı şehirler arasındaydı. Birçok bölge sakini benzer semptomlar nedeniyle tıbbi yardım istemiş olsa da, buradaki doktorlar bir sorun olduğunu hemen fark etmemişlerdir.
Kas güçsüzlüğü, ellerde ve ayaklarda "karıncalanma" hissi ve romatizmal belirtilerin şiddetlenmesi ya da ortaya çıkması, doktorların uzunca bir süre hastalardan duyduğu şikayetlerdi. Bazı hastalar felç nedeniyle hareket edemez hale gelmişti. Hastaların çoğu içki içmeye bağımlı olduğundan, semptomları "alkolik nevrit" ya da günümüzde daha yaygın olarak bilinen alkolik nöropati olarak adlandırılan ve aşırı alkol tüketiminin neden olduğu ayaklarda ve ellerde ağrı ve karıncalanma ile kendini gösteren bir rahatsızlığa bağlandı. Ancak semptomların bar müdavimi olmayan, örneğin yürümeye yeni başlayan bir çocuk gibi kişilerde de görülmeye başlaması uzun sürmedi. Hastalarda ayrıca, alkolik nöropatiyle sıklıkla ilişkilendirilmeyen bir cilt renk değişikliği de vardı.
O zamana kadar doktorlar ayrıca dört ay içinde 41'den fazla ölümün alkolik nevritten kaynaklandığını fark etmişlerdi ki bu alışılmadık derecede yüksek bir rakamdı. Bundan önceki yedi ay içinde sadece 22 ölüm aynı nedene bağlanmıştı. Vaka sayısı endişe verici bir hızla artarken, doktorlar başka bir şey daha fark etmeye başladı: Hastalanan insanların çoğu alkollü içki içen değil, bira içen kişiler gibi görünüyordu.
Hastalığın Nedeni Keşfediliyor
Dr. Ernest Reynolds Manchester'daki işçi revirinde çalıştığı için neler olup bittiğini öğrendi. Tüm hastaların üç ortak noktası olduğunu gördü: Kaslarda felç, duyusal sinirlerde sorunlar ve ciltte renk değişikliği. İlk iki belirti alkolik nevritte sık görülen belirtilerdi ve bu belirtilerin genellikle diğer içkilerden değil biradan kaynaklandığını düşünüyordu. Ancak üçüncü belirti öyle değildi. Böylece Reynolds tüm hastalarında ortak olan başka şeyler aramaya başladı.
Reynolds, 1901 yılında Medico-Chirurgical Transactions'da yayınlanan bir makalesinde, gördüğü hastaların çoğunda aynı zamanda döküntüye neden olan bir tür herpes virüsü olan herpes zortes olduğunu yazdı. Daha sonra bu tür uçuklara neden olabilecek bilinen tek "maddenin" arsenik olduğunu anladı çünkü herkes çok fazla arsenik alıyordu. Reynolds biranın içinde arsenik olduğunu düşündü. Bölgedeki birayı test ettiğinde teorisinin doğru olduğunu gördü.
Diğer doktorlarla konuştuktan ve daha fazla test yaptıktan sonra, herkes arseniğin bira yapımında kullanılan şeker kamışından geldiği ve bunun da yanlışlıkla sülfürik asit oluşturduğu konusunda hemfikir oldu. Bu da neden herkesin, hatta sadece birkaç yudum bira içenlerin bile zehirlendiğini ve çok ciddi semptomlar gösterdiğini açıklıyordu.
Arsenik Zehirlenmesi Sonrası Olanlar
Reynolds bağlantıyı kurduktan ve birada arsenik olduğu doğrulandıktan sonra uzmanlar başka bir sorun olduğunu fark etti. Bozuk şekerleri üreten şirket bunları İngiltere'nin kuzeyindeki 200 bira fabrikasına satıyordu, bu nedenle üretimi durdurmak ve bozuk biradan kurtulmak zordu.
Raporlara göre Kraliyet Komisyonu kurulduktan ve bira fabrikalarına konu anlatıldıktan sonra, birçoğu daha önce satılmış olan biraları geri çağırmaya ve tüm yeni partileri test etmeye başladı. Mahvolan çok sayıda bira fıçısı vardı. Nispeten daha küçük bira fabrikaları ve daha küçük, daha uzak şehirlerde bulunanlar bozuk partilerden bu kadar çabuk kurtulamadı. Zehirli biranın bulunmasından iki ay sonra bile bazı insanlar hala satmaya devam ediyordu.
Hastalara teşhis konulduktan sonra, Reynolds ve onunla birlikte çalışan diğer doktorlar onlara bira içmeyi bırakmalarını ve arsenik vücutlarını terk ederken semptomlarını tedavi etmelerini söyledi. Hastalara küçük dozlarda morfin, daha sık işemelerini sağlayacak ilaçlar ve kaşıntı ve cilt yanmaları için losyonlar verildi.
Her şey sona erdiğinde 6,000'den fazla insan zehirlenmiş ve bunlardan 70'i ölmüştü. Ancak uzmanlar gerçek ölüm sayısının çok daha fazla olduğunu düşünüyor. Arsenik tespit edilmeden önce birçok kişiye muhtemelen farklı bir teşhis konulmuş ve ölümlerinin alkolizm ya da karaciğer sorunlarından kaynaklandığı düşünülmüştü.
Zehirlenme Sonrası Bira Üretimiyle İlgili Yasalar Değişti
1900'deki trajik bira zehirlenmesi "salgını" yasalarda pek fazla değişikliğe yol açmadı. Kraliyet Komisyonu'nun nihai raporunda arseniğin muhtemelen malttan ya da bira yapımında kullanılan şekerlerden kaynaklandığı belirtildi. Ancak bu, bira fabrikalarının veya üretim tesislerinin birayı nasıl yaptıkları veya nasıl test ettikleri konusunda büyük bir değişikliğe yol açmadı.
Bira fabrikaları bir süre para kazanmakta zorlandı, ancak bu sadece geçici bir durumdu ve endüstri hızla yeniden ayağa kalktı. Rural History dergisinde 1998 yılında yayınlanan bir makalede uzmanlar, İngiliz çiftçilerin arsenik zehirlenmesinden yaklaşık 20 yıl önce bira yapımında kullanılan malzemelerin kalitesinin daha sıkı kontrol edilmesi için baskı yaptıklarını belirtmişlerdir. Her ne kadar 1900 yılındaki bira zehirlenmesi salgını buna neden ihtiyaç duyulduğuna dair iyi bir örnek olsa da, bira yapımında kullanılan malzemelerin yasal olarak kontrol edilmesini öngören bir yasa tasarısı ortaya atılmıştı. Ancak 1901'de reddedildi.
Daha da üzücü olan, zarar görenlerin herhangi bir yasal sonuçla karşılaşmaması ya da herhangi bir parayı tazmin edememesidir. Reynolds, zehirlenmeden ciddi şekilde zarar görenlerin iyileşmesi için aylara ihtiyaç olduğunu söyledi. Felç ve kas problemleri gibi en kötü semptomları yaşayan insanların iyileşmesi iki yıla kadar sürebiliyordu.
