Belki de yerçekimi kozmik ölçeklerde yanlış davranmaya başlıyor ya da belki de saf boşluğun çalkalanması henüz açıklayamadığımız bir tür negatif basınç yaratıyor.
Şimdilik karanlık enerji, gizemli genişleme dalgasının açıklamaları için bir yer tutucu görevi görüyor ve galaksiler arası gölgelerdeki hayaletin gerçekte neye benzeyebileceğine dair her türlü spekülasyonu davet ediyor.
Hindistan Teknoloji Enstitüsü'nde doktora öğrencisi olan Naman Kumar'ın, kısa süre önce yayınladığı bir çift makalede özetlediği birkaç düşüncesi var. Önerilerinden biri, Evrenimizin göründüğü kadar yalnız olmadığı varsayımından kaynaklanıyor.
Saatinizi çağlar boyunca yeterince geriye sarın, sonunda tüm maddenin olasılıklarla çalkalanan atom altı parçacıkların sıcak, yoğun bir sürüsü içinde hapsolduğu bir noktaya ulaşacaksınız.
Ya ondan önce? Kuantum fiziği gibi bir şey… Eksik detayları doldurmak için, genel göreliliğin esneyen dokusunu kuantum mekaniğinin ayrık iplikleriyle sorunsuz bir şekilde birleştiren veya her ikisini de radikal ve yeni bir şeyle değiştiren yeni bir teoriye ihtiyacımız var.
Kumar'ın modeli kuantum madde üretimi olgusuyla başlıyor. Doğru koşullar sağlandığında, sanal parçacıkların dolaşık bir ortaklık içinde var olma şansı vardır — küçük bir madde parçası ve bir antimadde ikizi.
Bu bir pozitron ve bir elektron ya da bir tılsımlı kuark ve bir anti-karm kuark olabilir.
Ya da, belki de, bir Evren ve bir anti-Evren, diyor Kumar.
Bu öneri emsalsiz değil. Çoklu evrenler, evrenimizin varoluşumuz için esrarengiz bir şekilde uygun görünmesine neden olan boşlukları doldurmanın uygun bir yoludur.
Benzer bir öneri birkaç yıl önce Kanada'daki Perimeter Teorik Fizik Enstitüsü'nden fizikçiler Latham Boyle, Kieran Finn ve Neil Turok tarafından önerilmişti.
Boyle, Finn ve Turok, Evrenimizin hızlı bir erken enflasyon dönemi (uzayın üstsel genişlemesiyle ilgili bir teori sayesinde değil, zamanda geriye doğru giden, ayna görüntüsü parçacıkları ve ters çevrilmiş yükleri dışında aynı olan bir ikizle doğduğu için bu kadar düzgün göründüğünü ve davrandığını savunuyor.
Kumar'ın versiyonu, kuantum bilgi teorisinde göreli entropi olarak adlandırılan bir kavramın sonucu olarak ortaya çıkmaktadır. Basitçe ifade etmek gerekirse, bu, zamanın bir noktasında birbirine bağlanan iki Evren gibi simetrik olmayan sistemler arasındaki olasılık dağılımlarındaki farklılıklara bir sayı koyan bir metriktir.
Evrenimiz, bizimkiyle aynı şekilde genel göreliliğin enerji koşulları tarafından kısıtlanan, geriye doğru çalışan, yükü çevrilmiş, ayna görüntüsü bir 'ikiz' ile var olmuş olsaydı, her sistemin enerjisi doğal olarak hızla genişleyen bir yarıçapı tanımlayacak şekilde dolanık olurdu.
Karanlık enerjiye gerek kalmadan sorun çözülmüş olur.
Teorik kirazın bir ısırığıyla yetinmeyen Kumar, kısa bir süre önce bran adı verilen boyutlar arasındaki varsayımsal sınırlardan ortaya çıkan ikinci bir öneri yayınladı. Kumar, yüksek boyutlu gerçekliğin bu sınırlarındaki gerilimi değiştirerek, uzayzamanın nasıl daha hızlı genişleyebileceğini gösteriyor.
Evrenin genişlemesi kadar basit bir şeyi açıklamak için ekstra boyutları ve ayna evrenleri çağrıştırmak biraz zorlama gibi görünebilir, ancak kozmolojide hayal gücümüzü biraz zorlayan kavramları dikkate almamız gereken bir noktaya gelmiş olabiliriz.
En tuhaf öneriler bile, genel görelilik ve kuantum fiziğinin buluştuğu gölgelerde gerçekten parçacıklar ve kuvvetler olduğunu doğrulayan gözlemlere işaret edebilir veya belki de daha önce ulaşılamayan yeni gerçeklik katmanlarını ortaya çıkarabilir.
Kumar, "Karanlık madde ve karanlık enerji sorunları üzerinde çalıştıktan sonra şunu söyleyebilirim ki ya genel göreliliğin doğru olduğunu ve bu zor ve tuhaf karanlık madde parçacıkları ve karanlık enerjiyle karanlık bir evrende yaşadığımızı kabul edeceğiz ya da daha yüksek boyutlu bir çoklu evrende yaşadığımızı kabul edeceğiz" diyor.
Bu araştırma Gravitation and Cosmology and Europhysics Letters dergisinde yayımlandı.