İnsanlar binlerce yıldır kendileri için barınaklar yaratıyor ve dünyanın en eski yapılarının çoğu bugün hala ayakta ve ev olarak kullanılıyor. Binaların büyük çoğunluğunda tuğla, harç ve diğer taş işçiliği biçimleri kullanılırken, en etkileyici insan yapımı yapılar doğrudan taştan oyulmuştur. Yapılar dağ ve yamaç yüzeylerinden özenle oyulur; bunlara kayadan oyma yapılar denir. İnşa edildikten sonra bile gezegenin ayrılmaz bir parçası olan canlı kaya, geleneksel olarak Asya ve Afrika'da tapınak ve mezar inşa etmek için kullanılmıştır.
Bu inşa yöntemi Erken Orta Çağ dönemine kadar uzanmaktadır. Güney Asya, muazzam sütunlara ve karmaşık heykellerle süslenmiş salonlara sahip antik kaya yapıları da dahil olmak üzere dünyanın en iyi örneklerinden bazılarına ev sahipliği yapmaktadır. Güney Asya kaya mimarisinin bazı örnekleri, bölgeye hakim olacak taş yapılardan daha öncesine dayanmaktadır. Bu yapılar genel olarak mağaralar ve monolitler olarak bilinen iki kategoriye ayrılır, ancak ilk isim biraz yanıltıcıdır.
Masif granitten oyulmuş mağaralar doğal yollarla oluşmaktan ziyade insan yapımıdır. Bir heykel gibi, bu iki sanat eserini oluşturmak için katı granitten oyulurlar. Dikkatlice kesilir, yontulur ve parlatılır. Tek bir taş bloktan eksiksiz "yapılar" oyularak oluşturulabilir ve bu mimari tarzı Romalılar ve İnkalar gibi geçmiş toplumlar tarafından inşa edilen yapılardan bile daha dikkat çekici görünür.
Petra
Dünyanın en iyi bilinen ve en kolay tanınan kaya oyma mimari örneklerinden bazıları eski Petra kentinde bulunabilir. Petra şu anda sadece kalıntılardan ibaret olabilir, ancak UNESCO'ya göre bir zamanlar kökleri antik çağlara kadar uzanan bir Nabatî kervan kentiydi. Kara ticaret hatları bir zamanlar Mısır, Arabistan ve Suriye-Phonecia'nın antik dünyalarını birbirine bağlıyordu. Stratejik konumunun bir sonucu olarak Petra, gezginler için önemli bir durak haline gelmiştir. Petra, Kızıldeniz ve Ölü Deniz arasında yer alır ve çevresindeki dağlar, Nabatîlerin doğrudan kırmızımsı taş kaya duvarlara oyulmuş muhteşem mimarisine ilham kaynağı olduğuna şüphe olmayan geçitler ve doğal geçitlerle doludur.
"Gül kırmızısı şehir" olarak da bilinen Petra'nın ne zaman inşa edildiğini kimse kesin olarak bilmiyor. MÖ 1. yüzyılda zirveye ulaşan Nabatî Krallığı'nın burayı başkent olarak adlandırması şehrin zenginliğini açıklamaktadır. Güneydoğu Arabistan bölgesinin yerli halklarından olan Nabatîler başlangıçta göçebe olarak yaşıyorlardı. Petra şehri, kültürel etkilerin eşsiz bir karışımıyla, eski Tütsü Yolları boyunca tüccar olarak zaman içinde biriktirdikleri zenginliklerin kalıcı bir hatırlatıcısıdır. Hazine olarak da adlandırılan Al Khazneh, tüm Petra'da en çok bilinen yapıdır. Yüksekliği ve oyulma becerisi nedeniyle etkileyici bir manzaradır. El Deir, Manastır da canlı kayadan yontulmuş ve yontulmuştur ve daha az bilinmesine rağmen ondan daha az görkemli değildir.
Myra Nekropolü
Günümüz Türkiyesi tarihi Myra şehrine ev sahipliği yapmaktadır. Likya bölgesindeki bu kent hakkında çok fazla şey bilmiyoruz, ancak Aziz Paul ve Nicholas sayesinde erken dönem Hristiyan inancında önemli bir rol oynamıştır. Myra'da, Myra Nekropolü olarak bilinen uçurum kenarındaki canlı granitten yontulmuş bir mezar koleksiyonu bulunmaktadır. Sihirli bir romandan çıkmış gibi görünen oymalar aslında MÖ 4. yüzyıla kadar uzanmaktadır. Nehir nekropolü ve tuzlu su nekropolü olarak ikiye ayrılırlar. Mezarların çoğunda yazıtlar ve hatta bazılarında ölen kişinin sevdiklerini temsil etmek üzere yapılmış gibi görünen heykeller bulunmaktadır.
Myra Nekropolü de bir zamanlar kırmızı, mor, mavi ve sarı tonlarında boyanmış canlı renklere sahipti. Bu gibi özenli mezarları yaptırabilecek olanlar zengin insanlardı, dolayısıyla bu nekropolün büyüklüğü Myra'nın eski refahını göstermektedir. Günümüz Myra'sında bulunan yazıtlar, şehrin bir zamanlar ne kadar ihtişamlı olduğuna işaret etmektedir. Taşa yazılan yazıtlarda Myra "Likya'nın metropolü" olarak tanımlanmaktadır. Mezarlarda karmaşık bir şekilde yontulmuş kabartmalar ve Likçe ve Antik Yunanca yazılmış sevgi dolu sözler içeren yazıtlar bulunmaktadır. "Ölenlerin şehri" anlamına gelen "nekropol" terimi bazı durumlarda tam anlamıyla kullanılmaktadır, çünkü mezarlar ahşap evleri taklit edecek şekilde oyulmuştur.
Ajanta Mağaraları
Hindistan'ın merkezinde yer alan Ajanta mağaraları süsleri ve gizemleriyle göz kamaştırıcıdır. Birlikte, kayaya oyulmuş devasa bir yapı kompleksi, at nalı şeklindeki bir taş duvarın içine yontulmuş bir Budist tapınağı oluştururlar. Ajanta Mağaraları 1.500 yıl boyunca unutulmuştu. Uzun bir süre boyunca sadece yerli Bhil halkı burayı biliyordu, ancak 19. yüzyılda "yeniden keşfedildi". Ajanta mağaralarının en eski manastır odaları MÖ 2. ve 1. yüzyıllara kadar uzanmaktadır ve bölge o zamandan beri UNESCO Dünya Mirası Alanı olarak belirlenmiştir. Bu bölge bir zamanlar bir manastır topluluğuna ev sahipliği yapmıştır; bölge o kadar değerliydi ki manastır MS 5. ve 6. yüzyıllarda birkaç yeni oyma oda eklenerek genişletilmiştir.
Ajanta mağaralarında keşfedilen sanat eserleri de en az mağaraların duvar işçiliği kadar etkileyicidir. Çok sayıda Bodhisattvas heykeli ve canlı sanat eserleri binayı süslemektedir. Eski soylular ve yaratıklardan (İngiliz sömürgecilerin şok edici ve rahatsız edici bulduğu) sevişme sahnelerine kadar her şeyi tasvir eden resimlerin hepsi Budist ideallerine uygun olarak ölümlü yaşamın kutlamalarıdır. Diğer mağaralarda da Buda'nın resimleri ve Budist mitolojisinden sahneler bulunmaktadır. Ajanta mağaralarının odaları tamamen karanlık olduğundan, tüm resimler kandil lambalarının ışığında tamamlanmış olmalı, bu da onları daha da dikkat çekici kılıyor.
Kailasa Tapınağı
Dünyanın en büyük tek bloklu yapısı olan Kailasa Tapınağı, Hindistan'ın Maharashtra eyaletinde, Aurangabad şehrine 30 kilometreden biraz daha az bir mesafede yer almaktadır. Ellora Mağaraları, canlı kayadan yontulmuş bu fantastik ve zarif bir şekilde dekore edilmiş mabede ev sahipliği yapmaktadır. Kailasa mabedi, Hindu tanrısı Şiva'ya adanmış 32 tapınak ve kutsal alandan biridir ve Şiva'nın Hindu mitolojisinde ev olarak adlandırdığı dağlardaki efsanevi yer olan Kailaş Dağı'ndan esinlenerek yapılmıştır.
6. yüzyılın ortalarında inşa edilen devasa Kailasa Tapınağı, Yunanistan'daki meşhur Parthenon'dan çok daha büyüktür. Çekiçler ve keskiler kullanılarak özenle oyulan tapınağın inşası sırasında 200.000 ton granitin taşınması gerekmişti. Granit çıkarıldıktan sonra, yetenekli ustalar tapınağın süslü heykelleri üzerinde çalışmaya başladılar. Heykeller, Hinduizm'in en önemli metinlerinden ikisi olan Mahabharata ve Ramayana'dan hikayeleri tasvir etmektedir. Vişnu'nun on enkarnasyonunu tasvir eden büyük kabartmalar başka yerlerde de bulunabilir.
Kailasa Tapınağı Ellora kompleksindeki yapıların en büyüğüdür, ancak diğerleri de kendi açılarından dikkat çekicidir. Bir milden fazla bir alana yayılan ve sert bir volkanik kaya olan bazalttan kesilen yapının tamamlanması MS 600'den 1000'e kadar 400 yıl sürmüştür. Bu yapı aynı zamanda Orta Çağ Hindistanı'nın açık fikirliliğinin de bir sembolüdür. Budistler, Jainler ve Brahamanistler (modern Hinduların öncülleri) Ellora mağaralarını inşa etmek için birlikte çalışmışlardır.
Büyük Leshan Budası
Çin'in Sichuan bölgesindeki Emei Dağı Buda'sı, Doğu Asya'da bulunan devasa Buda heykelleri arasında en etkileyici olanlardan biridir. Dağın yamacındaki kırmızı taştan oyulmuştur ve uzun yıllar boyunca dünyanın en büyük Buda heykeli olmuştur ( yine Çin'de bulunan Bahar Tapınağı Buda'sı tarafından geçilmiştir). UNESCO, Budist tapınaklarının MS 1. yüzyıldan beri Emei Dağı'nda bulunduğunu iddia etmektedir. Burası, ormanların bile birkaç yüzyıllık olduğu dünyadan uzak bir sığınaktır. Buda heykeli MS 800 civarında yapılmıştır.
Çinli Budistler Emei Dağı'na muazzam bir kültürel önem atfederler. Dağın zirvesinde, Çin topraklarında ilk Budist tapınağının inşa edilmesiyle Doğu Asya'daki Budist kültürünün uzun tarihi başlamıştır. O zamandan beri bu zirvenin tepesine çok sayıda tapınak ve parkın yanı sıra çok sayıda heykel inşa edilmiştir. Açık ara en çarpıcı anıt, Xijuo Zirvesi'nin kırmızı kumtaşından oyulmuş devasa Buda'dır ve çok sayıda ziyaretçi ve adanmışı kendine çekmektedir.
Leshan'ın Devasa Buda'sını kaya yüzeyinden yontmak bir yüzyıldan fazla sürmüştür. Çalışmalar MS 780 yılında başlamış ancak öngörülemeyen gecikmeler nedeniyle MS 803 yılına kadar bitirilememiştir. Dadu ve Min nehirlerinin birleştiği yere bakan bir tepe üzerinde yer alan Buda'nın nehir teknesi yolcularını koruduğu söylenmektedir.
Lalibela Kiliseleri
Etiyopya dağlarında on bir adet kayaya oyulmuş şapel bulunmaktadır. Mükemmel haçlar şeklinde kat planlarına sahiptirler ve oyuldukları pürüzsüzlük ve hassasiyetle dikkat çekerler, gerçekten şaşırtıcı olan geometrik bir hassasiyet sergilerler. UNESCO'ya göre, binaların inşasına 13. yüzyılda, bölgenin "Yeni Kudüs" olarak tasarlandığı dönemde başlanmıştır. Lalibela Kiliseleri, Kutsal Toprakların İslami yönetim nedeniyle erişilemez hale gelmesinin ardından Etiyopyalı Hristiyanlar için kutsal bir yer olarak inşa edilmiştir. Aksumite Krallığı'nın çöküşünü takip eden Zagwe Hanedanlığı döneminde ortaya çıkmıştır.
Zagwe'nin Hristiyan kralları, dine olan sarsılmaz bağlılıkları ve onu onurlandıran anıtsal yapılar inşa etme arzularıyla tanınıyordu. Tapınaklar Kral Lalibela'nın gözetimi altında karmaşık bir şekilde inşa edilmiştir. Drenaj sistemleri, tüneller ve ritüel geçitlerle iyi düşünülmüş ve inşa edilmişlerdir. İç mekanlar bile kemerler ve sütunlarla klasik mimariye bir saygı duruşu niteliğindedir.
Lalibela Kiliseleri, araziyi süsleyen demir açısından zengin volkanik kayalardan yontulmuştur, ancak ilk inşaatçıları hakkında çok az şey bilinmektedir. Etiyopya'daki Hristiyanlar bunların melekler tarafından inşa edildiğine inanıyor ve binaların mükemmel işçiliğine tanık olduktan sonra nedenini görmek çok kolay. Sitenin üç şapel kümesinin hepsi bugün hala kullanılmaktadır. Kral Lalibela'nın bölgeyi Hıristiyanlar için ikinci kutsal yer haline getirme vizyonu, burayı Etiyopya Ortodoks Hristiyanlığı'nın önemli bir parçası haline getirmiştir.
Nakş-ı Rüstem
İran daha bir ülke olmadan önce Asya'nın en büyük imparatorluklarından biri İran'a ev sahipliği yapmış ve hükümdarları uygun bir şekilde zengin bir şekilde gömülmüştür. Nakş-ı Rüstem, antik İran kenti Persepolis'in yakınlarında bulunabilir. Rüstem (Rustam olarak da yazılır), şehrin isimlendirilmesine ilham veren eski bir İran mitolojik figürüdür. Efsaneye göre eski Pers hükümdarları onu koruyucu olarak tutarlardı. Dolayısıyla, İran Ahameniş İmparatorluğu'nun dört hükümdarının mezarları Nakş-ı Rüstem'in eski nekropolünde bulunabilir. Haç biçiminde olan kaya oluşumları İran Haçları olarak alternatif bir isim kazanmıştır.
Ahameniş İmparatorluğu MÖ 500 ila 330 yılları arasında hüküm sürmüştür. Ancak burada tam olarak hangi hükümdarların gömülü olduğu belli değildir. Büyük Darius olarak da bilinen I. Darius, inşa projeleri ve fetih girişimleriyle tanınan eski bir Pers hükümdarıydı. Diğer olası adaylar arasında I. Xerxes (I. Serhas), I. Artaserhas (I. Artaxerxes) ve II. Darius bulunmaktadır. Yine de kralların doğrudan lahitlerine yerleştirilmemiş olmaları olasıdır. Muhtemelen bunun yerine kemikleri Zerdüşt cenaze uygulamalarına uygun olarak Sessizlik Kuleleri'nin çatısında toplanmıştır.
Mezarların içinde ve çevresinde bulunan oymalar da önemlidir. Bazı durumlarda göksel varlıklar hükümdarları meshederken tasvir edilirken, diğerlerinde mezarların etrafındaki kabartmalar Ahamenişlerin savaştaki tarihi zaferlerini tasvir etmektedir. Bu heykeller, kral ve kraliçelerin hükümdarlıkları sırasındaki başarılarını anarak onların miraslarını onurlandırmaktadır.
Medain Salih
Petra gibi Medain Salih de Nabatîlerin önemli bir ticaret merkeziydi. Petra ile Mekke arasında yer alan bu kentin kalıntıları hala mevcuttur, ancak şu anda kentten görülebilen tek şey kaya mezarlarıdır. Medain Salih'in kurak mezarları devasa ve etkileyicidir; bazıları yakındaki dağların yüzeylerinden yontulmuş, diğerleri ise devasa taşlardan yontulmuştur. Şehir, ihtişamlı döneminde Nabatî Krallığı'nın en büyük ikinci metropolüydü. El Hicr ve Hegra isimleriyle de bilinmektedir.
Çölün ortasında etkileyici bir yapıdır ve Nabatîlerin ticaret ağlarından faydalandıklarının kanıtıdır. Roma İmparatorluğu egemen olduğunda, bu hatlar boyunca ticaret esasen durdu. Romalıların deniz ticaretini tercih etmesi Medain Salih üzerinden seyahat eden insan sayısını azalttı. Bu da nihayetinde bölgenin terk edilmesine yol açmıştır.
Günümüze ulaşan toplam 131 mezar ve sunak gibi diğer kutsal yapılar, Nebatilerin İslam öncesi dönemde bölgede yaşayan bir halk olduğunu kanıtlamaktadır. Medain Salih'teki Nabatî kalıntıları ve Petra'nın her ikisi de Nabati kültürünün yaygın ticaretinden kaynaklanan çok etnikli karakterine dair ipuçları sunmaktadır. UNESCO, tüm bölgenin çeşitli antik Akdeniz uygarlıklarının etkisinin izlerini gösterdiğini iddia etmektedir. Yazıtlar sadece Nabatça değil, Mısır, Yunanistan, Fenike ve Asur'dan gelen etkileri ortaya koyan birçok dilde yazılmıştır.
Pancha Ratha
Pancha Ratha genellikle Hindistan'ın en iyi kaya oyma yapılarının bir örneği olarak gösterilir. Burası Hindistan'ın Tamil Nadu eyaletindeki Mahabalipuram kentinde yer alan güzel bir tapınaktır. Yedinci yüzyıla kadar uzanan alandaki sağlam kayadan çeşitli yapılar ve heykeller özenle kesilmiştir. Yerleşkede çok sayıda bina bulunmaktadır. Maharashtrialı kahramanlar Arjuna, Bhima, Yudhisthira, Nakula ve Sahadeva ile kız kardeşleri Draupadi burada bütünüyle onurlandırılmaktadır. Hindistan'ın en tanınmış Hindu destanı olan Mahabharata'da önemli roller üstlenen bu kardeşlerin hikayesi hala çağdaş Hint toplumunun ayrılmaz bir parçasıdır.
Bölgedeki yapılar ratha olarak bilinen özel bir türdür ve her biri bir savaş arabası şeklindedir. İnce yontulmuş kabartmalar, özenli tasarımlar ve hayvan biçimli destekler Pancha Rathas'taki taş işçiliğini antik Hint mimarisinin diğer örneklerinden ayıran özelliklerden sadece birkaçıdır. Pancha Rathas, Hindistan genelinde bulunan bu tür kayaya oyulmuş anıtlardan sadece bir tanesidir. Enfes taş heykellerle bezenmiş mağara tapınaklarından oluşan Mandapalar da Mahabalipuram'dan çok uzakta değildir.
Ebu Simbel
Günümüz Mısır'ında bulunan Ebu Simbel, doğrudan kayadan oyulmuş iki eski Mısır tapınağına ev sahipliği yapmasıyla dikkat çekmektedir ve bu da onları bu tür binaların dünyadaki en eski örnekleri arasına sokmaktadır. Yerleşkedeki birincil mabet MÖ 1274 ile 1244 yılları arasında inşa edilmiş ve kumtaşı kayalıklardan oyulmuştur. Firavunun nihai dinlenme yeri olarak tasarlanan II. Ramses'in Büyük Tapınağı, kralın dört devasa heykeli tarafından izlenmektedir (biri şu anda ciddi şekilde hasar görmüş olsa da).
Antik mimarinin inanılmaz bir başarısı olan Ramses'in doğum günü ve taç giyme yıldönümlerinde tapınağa koridordan ışık girerdi. Ebu Simbel, Nil Nehri'nin değişen rotası ve kurak kumlar nedeniyle yüzyıllar boyunca unutulmuş, ancak 19. yüzyılda İsviçreli bir kaşif tarafından bulunmuştur.
Yirminci yüzyılın ortalarında yeniden keşfedilmesinden kısa bir süre sonra Ebu Simbel, yakın zamanda inşa edilen Asvan Yüksek Barajı'nın tehdidi altına girdi. Tapınak yerleşkesini yükselen Nil taşkınlarından korumak için karmaşık bir mühendislik projesi gerekiyordu. Ancak, tarihi yerlere zarar vermenin faydalarının maliyetlerinden daha ağır bastığı zamanlar da vardır. Petrogliflere ek olarak, Ebu Simbel'deki eski grafitiler MÖ 6. yüzyılda Yunan birlikleri tarafından kazınmıştı. Görünürdeki vandalizmleri arkeologlara istemeden de olsa Yunan alfabesinin tarihine bir bakış kazandırdı.