Fransa'da yapılan bir çalışma, kandaki yüksek interferon-gama (IFN-𝛾) seviyelerini daha sonra intihar düşüncelerinin ortaya çıkmasıyla ilişkilendirmiştir. Ayrıca, yüksek interferon-gama seviyeleri ve düşük oreksin-A seviyeleri, artan depresyon şiddeti ve anksiyete belirtileri ile ilişkilendirilmiştir. Bulgular Psychoneuroendocrinology dergisinde yayımlandı.
Klinik olarak intihar düşüncesi, genellikle şiddetli depresyon yaşayan bireylerde ortaya çıkar. Depresyonla ilişkili yoğun duygusal acı, bu bireylerin ölümü acılarından bir kaçış olarak görmelerine yol açabilir. Depresyon ve intihar düşüncesi arasındaki bağlantı iyi bilinmektedir ve tedavi edilmemiş veya kötü yönetilen depresyon intihar için önemli bir risk faktörü olarak kabul edilmektedir.
Ancak, depresyonu olan herkes intihar düşünceleri yaşamamaktadır. Yaşayanlar için acil destek ve müdahale hayati önem taşır, zira bunlar kelimenin tam anlamıyla yaşam ile ölüm arasındaki fark anlamına gelebilir. Ne yazık ki, intihar düşüncesini tespit etmek genellikle zordur. İntihar düşünceleri olan bireylerle günlük etkileşimler genellikle bu düşüncelerin varlığını ortaya çıkarmaz, bu da fark edilmelerini zorlaştırır. Bu durum, intihar düşüncesini tespit etmek ve hatta tahmin etmek için daha güvenilir bir yola ihtiyaç duyulduğunun altını çizmektedir.
Çalışma yazarı Aiste Lengvenyte ve meslektaşları, enflamasyon, vasküler homeostaz, büyüme ve uyku ile ilişkili proteinlerin kan konsantrasyonlarının altı ay sonraki intihar düşüncesini ve depresyon şiddetini tahmin edip edemeyeceğini belirlemeyi amaçladı. Kanda bulunan 32 proteinden oluşan bir gruba odaklandılar.
Çalışmaya, 2016-2018 yılları arasında Fransa'daki bir akademik hastaneden alınan ve depresyon tedavisi gören 149 kişi katılmıştır. Yaşları 18 ila 65 arasında değişen bu katılımcılar intihar düşüncesi, intihar girişimi ya da depresyon nedeniyle konsültasyona sevk edilmiştir. Tüm katılımcılara majör depresif bozukluk ya da bipolar bozukluk teşhisi konmuş ve en son atakları depresyon olmuştur. Katılımcıların %71'i kadındı ve ortanca yaşları 46'ydı.
Çalışmanın başlangıcında katılımcılar kan örnekleri vermiş ve bir ruh sağlığı uzmanıyla yapılan görüşme de dahil olmak üzere bir dizi değerlendirmeyi tamamlamıştır. İntihar düşüncesi çalışmanın başında ve altı ay sonra Columbia-İntihar Şiddeti Değerlendirme Ölçeği kullanılarak tekrar değerlendirilmiştir. Ayrıca, bir klinisyen her iki zaman noktasında da katılımcıları Depresif Semptomatoloji Envanteri (IDS-30c) üzerinden değerlendirmiştir.
Sonuçlar, çalışmanın başlangıcında kan plazmasındaki daha yüksek serotonin seviyelerinin daha düşük depresyon şiddeti ve daha az intihar düşüncesi ile ilişkili olduğunu göstermiştir. Ancak, bu serotonin seviyeleri altı ay sonra depresyon şiddeti veya intihar düşüncesiyle bağlantılı değildi.
Çalışmanın başlamasından altı ay sonra intihar düşüncesi, atipik psikiyatrik semptomlar gibi çalışmanın başlangıcında ölçülen interferon-gama düzeyleriyle ilişkilendirilmiştir. Ancak, tütün ve antidepresan kullanımı göz önünde bulundurulduğunda atipik semptomlarla olan korelasyon ortadan kalkmıştır.
Genel olarak, altı ay sonra kan biyobelirteçleri ve psikiyatrik semptomlar arasındaki ilişkileri karıştırabilecek çeşitli faktörler hesaba katıldıktan sonra, yalnızca çalışmanın başlangıcındaki interferon-gama seviyeleri ile daha sonraki intihar düşüncesi arasındaki korelasyon anlamlı kalmıştır.
Çalışmanın başlangıcında daha yüksek interferon-gama ve daha düşük orexin-A seviyeleri, altı ay sonra daha şiddetli depresyon semptomlarıyla ilişkilendirilmiştir. Bu seviyeler aynı zamanda daha yüksek atipik ve endişeli semptom seviyeleriyle de ilişkiliydi.
Çalışmanın yazarları, "Bu bulgular, olumsuz depresyon sonuçları riski taşıyan bireylerin belirlenmesinde periferik kan biyobelirteçlerinin potansiyel faydasını vurgulamaktadır" sonucuna varmıştır.
Çalışma, kan biyobelirteçlerini kullanarak intihar düşüncesini önceden tahmin etme olasılığını araştırmaktadır. Bununla birlikte, çalışmadan ayrılma oranının yüksek olduğunu belirtmek önemlidir: 149 katılımcı çalışma başladıktan altı ay sonra veri sağlarken, 266 katılımcı başlangıçta kaydolmuştur. Bu yüksek yıpranma oranı sonuçları etkilemiş olabilir.