Avustralya, yaban hayatı yönetiminde geçmişte karışık sonuçlar veren çabalarıyla iyi bilinen bir üne sahiptir. 19. yüzyılın sonlarından bu yana, türleri kıtanın bazı bölümlerine hapsetme çalışmaları kapsamlı bir tecrit çitleri biçimini alırken, Avustralya'nın kasıtlı olarak zarar verici istilacı canlılar getirme konusundaki sicili de dikkat çekicidir.
1935 yılında, yerli böceklerin popülasyonunu kontrol altına almak amacıyla Hawaii'den kamış kurbağaları getirilmiştir. Devasa ve tehlikeli kurbağa türü Queensland'de bir koloni kurarak yaklaşık milyarlarca nüfusa ulaştı ve böylece ilk salındığı noktadan binlerce kilometre uzakta bulunan doğal yaşam alanları için bir tehdit oluşturdu.
Kamış kurbağasının ortaya çıkışından birkaç yıl önce, kayda değer bir yaban hayatı yönetim operasyonu gerçekleştirilmiştir. Avustralya silahlı kuvvetleri 1932 yılında büyük, uçamayan bir kuş türü olan emu'yu yok etmek için bir görev başlatmış ve kaybetmiştir.
İşte Avustralya'nın 'Emu Savaşı' olarak adlandırılan hikayesi.
Emu: Zorlu Bir Düşman
Emular dünyanın en büyük ikinci kuş türü olarak kabul edilmektedir. Söz konusu tür, Tazmanya'daki sömürgeci yerleşimciler tarafından soyu tüketildiği için yalnızca Avustralya'ya özgüdür. Gri-kahverengi ve siyah tonlarında tüylü tüylere sahip olan bu kuş türü, boyun bölgesini çevreleyen mavi-siyah bütünsel yapılara sahiptir. Yüksek derecede göçebe olan söz konusu tür, üreme döngüsünün tamamlanmasının ardından sıklıkla göç etmektedir. Ayrıca, meyve, çiçek, tohum ve filiz gibi çeşitli bitki bazlı materyallerin yanı sıra küçük hayvan ve böcekleri de tüketerek omnivor bir beslenme davranışı sergilerler. Söz konusu türün sınırlı sayıda doğal avcısı vardır.
Emular, Avustralya yerlilerinin mitolojisinde öne çıkan figürlerdir ve yeryüzünün üzerindeki gökyüzünde süzülme yeteneğine sahip ilahi varlıklar olarak saygı görürler. Bu varlıkların astrolojik mitolojideki temsili, Akrep ile Güney Haçı arasında yer alan karanlık bulutsulardan oluşan takımyıldızlarının oluşumuna dayanmaktadır.
Avustralya'daki Avrupalı yerleşimciler, geçimlerini sağlamak için toprağı işlemeye çalıştıklarından dolayı emuslara karşı farklı bir algıya sahiptiler. İnsanlar arazideki engelleri kaldırmak ve buğday ekinleri yetiştirmek gibi bir misyon üstlendi. Ancak, hayvancılık amacıyla sulanan ekili arazi, emuların tercih ettiği geniş otlaklarla benzerlik gösterdiğinden, bu kişilerin uygulamaları emu popülasyonuyla çatışma halindeydi.
Yaban hayatı çitlerinin tavşanları, dingoları ve emuları dışarıda tutmada etkili olduğu kanıtlandı, ancak sadece bakımı sağlandığı ölçüde. 1932'nin sonunda çitler delik deşik olmuştu. Sonuç olarak, Batı Avustralya'da yer alan Campion ve Walgoolan'ı kapsayan buğday ekili bölgenin sınırlarına toplam 20.000 emunun sızmasını engelleyecek hiçbir engel kalmamıştı.
Avustralya'daki Emu İstilaları
Perth'in kuzey, doğu ve güney bölgelerini kapsayan Wheatbelt bölgesi, 1800'lerin ikinci yarısında ormansızlaştırılmadan önce çeşitlilik gösteren bir ekosisteme sahipti. 1932 yılı, daha önce orduda görev yapmış ve daha sonra buğday yetiştirmek amacıyla bölgeye göç etmiş bireylerin nüfusunda önemli bir artışa işaret ediyordu.
Tarım sektörü, 1930'ların başında buğday fiyatlarındaki düşüş ve devlet sübvansiyonlarının alınamaması nedeniyle zorluklarla karşı karşıya kalmıştır. Araziler, emu istilalarından etkilenerek mahsulün zarar görmesine ve daha önce tavşanların hareketini önlemede etkili olan çitlerin yıkılmasına neden olmuştur.
Emularla Savaş İçin Seferberlik Emri
Avustralya hükümeti bölgedeki yerleşimciler tarafından dile getirilen endişelerden haberdardı. Yerleşimcilerin önemli bir kısmının eski askeri personel olduğu düşünüldüğünde, makineli tüfeklerin sürekli ateş etme potansiyeli hakkında bilgi sahibiydiler ve bu da bu tür silahları talep etmelerine neden oldu. Anlaşmaya Savunma Bakanı Sir George Pearce tarafından varıldı. Orduya emu nüfusunun itlaf edilmesi emrini verdi.
'Emu Savaşı'nın başlangıcı 1932 yılının Kasım ayında gerçekleşti. Çavuş S. McMurray ve Topçu J. O'Halloran adlı iki askeri personel, komutanları Avustralya Kraliyet Topçu Birliği'nden Binbaşı G. P. W. Meredith ile birlikte savaş bölgesine gönderildi. Bu kişilere bir çift Lewis hafif makineli tüfek ve toplam 10.000 mermi verildi. Çabalarının amacı yerli nüfusun yaygın bir şekilde ortadan kaldırılmasıydı.
Emu Savaşı
Ordu, emuların yağışlar sonucu daha geniş bir alana dağılması nedeniyle Ekim ayındaki harekatlarını ertelemek zorunda kaldıktan sonra, ateş güçlerini verimli bir şekilde kullanmakta ilk zorluklarla karşılaştı. 2 Kasım'da bireyler emuları bir tuzağa doğru yönlendirmeye çalışmış, ancak emular birden fazla küçük gruba dağılmıştır. 4 Kasım'da yaklaşık 1.000 kuşa yönelik bir pusu girişimi, ateşli silahın arızalanması nedeniyle başarısızlıkla sonuçlandı.
Takip eden günlerde askerler emuların görüldüğü bölgelere doğru yola çıktılar ve görevlerini yerine getirmeye çalıştılar. Binbaşı Meredith bu amaca ulaşmak için silahlardan birini bir araca monte ederek hareket halindeyken kuşlara ateş edebilmeyi kolaylaştırdı. Sonuç, sürpriz saldırılarının etkisizliğine benzer şekilde, etkinlikten yoksundu. Kamyonun hızı yetersizdi ve sürüş kalitesi o kadar dengesizdi ki nişancının silahını ateşlemesini engelliyordu.
Tankların Savunmasızlığı
Bir hafta sonra operasyonda kayda değer bir ilerleme sağlanamamıştı. Bir ordu gözlemcisine göre, emu her grubun baskın bir birey tarafından yönetildiği hiyerarşik bir sosyal yapı sergiliyordu. Bu lider tipik olarak iki metre boyunda, büyük, siyah tüylü bir kuştur ve kendisine tabi olanların tahribata yönelik faaliyetlerini denetlemekten sorumludur. Ayrıca, lider uyanıktır ve grup üyelerini insanların yaklaşması gibi potansiyel tehditlere karşı uyarır.
Her karşılaşma sırasında, emu beklenenden daha az sayıda kayıp yaşamıştır. 8 Kasım itibariyle, 50 ila birkaç yüz arasında değişen sayıda kuş örneği ölmüştü. Binbaşı Meredith, emuların silah ateşine karşı olağanüstü dayanıklılıklarını takdir ederek, bir askeri tümenin bu kuşlarla aynı mermi taşıma kapasitesine sahip olması halinde, dünya çapındaki herhangi bir orduyla karşı karşıya gelebileceğini belirtmiştir. Söz konusu kuşlar, otomatik ateşli silahlarla karşı karşıya kaldıklarında zırhlı araçlarınkine benzer bir dayanıklılık sergilemektedirler.
Taktiksel Geri Çekilme ve Emu Savaşının Sonu
Sir George Pearce 8 Kasım'da birlikleri cepheden geri çekti ve bu da bir utanç duygusuna yol açtı. Ancak emu rahatsızlığı sorunu devam etti. Meredith, çiftçilerden gelen talepler ve başlangıçta tahmin edilenden daha fazla sayıda kuş ölümüne işaret eden raporlar üzerine 13 Kasım'da geri döndü. Takip eden ay boyunca askerler haftalık olarak yaklaşık 100 emu avladı ve öldürdü.
Melbourne Argus gazetesinde 19 Kasım 1932 tarihinde yayınlanan habere göre, Sir George Pearce, itlaf işleminin potansiyel olarak daha az dramatik ancak daha şefkatli bir yaklaşımla yürütülmesine ilişkin soruşturmaya, yalnızca emu habitatını tanıyan kişilerin neden olunan zararın boyutunu anlayabileceğini belirterek yanıt verdi.
Bununla birlikte, Meredith'in her onaylanmış ölüm başına tam 10 mermi iddiasına göre, kesin ölümler önemli bir mühimmat maliyetine yol açmıştır. Operasyon belirli miktarda buğdayın korunmasını sağlamış olsa da, çiftçilerin ödüller yoluyla tüfeklerle silahlanmaya teşvik edilmesi yaklaşımına kıyasla etkinliği nispeten daha düşüktü.
Buna karşılık, 1934 yılında altı aylık bir süre içinde çiftçiler tarafından toplam 57.034 ödül talep edilmiştir.
Mücadele çok sayıda zorlukla karşılaşarak amaçlanan hedeflere ulaşmakta yetersiz kaldı. The Sunday Herald'ın 1953 yılında yayınladığı bir makaleye göre, tüm bu durum yersiz bulunmuş ve halkın emulara sempati duymasına yol açmıştır.
