Adolf Hitler ve Nazi Partisi, 1933'te iktidarı ele geçirdikten sonra onu asla bırakmaya niyetli olmadı. İktidarı korumak, güçlü bir orduya büyük yatırım yapmayı gerektiriyordu. Wermacht olarak da bilinen Nazi ordusunun, diğer ordularınkine benzer yöntemlerle çalışıp eğitim alırken, dünyanın geri kalan ordularından temelde farklı bir şey başardığı ortaya çıktı. Führer ve diğer üst düzey Nazi yetkilileri, dünyanın en iyi askerlerini yaratmak için sık sık uyuşturucu kullanırlardı.
Metamfetamin kullanımı bir istisna olsa da Nazilerin genellikle "uyuşturucu kullanmadığına" inanılırdı. Metamfetamin ilk olarak 1937 yılında üretildiğinde, bir Alman ilaç firması bunu Pervitin markası altında sattı. Uyarıcı etkileri nedeniyle hemen popülerlik kazandı. Pervitin'in ordu için faydalarına güçlü bir şekilde inanan Dr. Otto Ranke, takviyenin en ateşli savunucusuydu. Bunun sonucunda Pervitin kısa sürede Nazi birlikleri arasında tercih edilen bir ilaç haline geldi.
Uyuşturucuya bağlı Blitzkrieg (Yıldırım Harbi)
Nazi savaş planı olan Blitzkrieg'in de uyuşturucunun süregelen kullanımında bir rolü vardı. Blitzkrieg olarak da bilinen yıldırım harbi, düşmanı yenmek için hız ve şaşırtmacaya dayanıyordu. Birliklerin insan olması, stratejinin zayıf karnıydı. Çünkü insan vücudunun doğal bir yorgunluk tepkisi vardı ve tüm canlılar gibi doğal olarak beslenmeleri gerekiyordu. Teorik olarak Pervitin askerleri daha uzun süre ayakta tutarak bu konuda yardımcı oluyordu. Naziler Pervitin'i kullanmayı tercih ettiklerinde bazı devletler de hızla Nazilerin planına yenik düştü, böylece ilk başta onlar açısından da iyi sonuçlar yaşandı.
Pervitin kullanımının tehlikeleri ilk olarak 1939 gibi erken bir tarihte rapor edilmiş ve Reich sağlık şefi ve diğerleri tarafından belgelenmiştir. Bu durum ilacın sadece reçeteyle satılmasına neden oldu, ancak ortaya çıkan yasal sınırlamalar sıklıkla göz ardı edildi. Sonuç olarak, ilacın üreticisi Temmler-Werke sonraki yıllarda milyonlarca hap üretmeye devam etti. Üçüncü Reich yaklaşık 1940 yılında meth'in tehlikeleri ve bağımlılık potansiyeli hakkında endişelenmeye başlamadan önce, bu tabletlerin çoğu silahlı kuvvetlerin eline geçti. Askeri kullanım azaltılırken, siviller zararlı sonuçlarına dair artan kanıtlara rağmen uyuşturucuyu kullanmaya devam etti.