Sistemi İspanyollar yaratmamış olsa da, birçok insanın İspanyol Engizisyonu'nun nasıl ve neden bu kadar güçlü hale geldiği ve neredeyse üç yüz yıl sürdüğü konusunda fikirleri var. Engizisyonun yardımıyla İspanya Kralı II. Ferdinand ve I. Isabella, Papa'ya karşı otoritelerini sağlamlaştırmayı başardılar. Engizisyon mahkemelerinde sadece Hristiyanlar mahkum edilse de, Engizisyon sırasında dini peşin hükümler hakimdi. Engizisyon mahkemeleri, 1834 yılında resmen kaldırılmadan önce, dinle ilgisi olmayan çok çeşitli suçları içeren davalara da bakmıştır.
İspanyol Engizisyonu'nun kökeni
1478 yılında, resmi olarak Engizisyon Kutsal Bürosu Mahkemesi olarak bilinen İspanyol Engizisyonu ortaya çıktı. Bugünkü İspanya'da 13. ve 14. yüzyıllarda daha önce de Engizisyonlar olmuştu, ancak bunlar 15. yüzyılda başlayan Engizisyon kadar güçlü değildi. Reconquista'nın (yaklaşık 718-1492) sonlarına doğru, Hristiyan güçlerden oluşan bir konfederasyon 8. yüzyılın başlarında İber Yarımadası'nın çoğunu ele geçiren Müslümanlardan (Moors) topraklarını geri almak için mücadele ederken, İspanyol Engizisyonu başladı. Orta Çağ boyunca engizisyonlar tüm Avrupa'yı sardı, ancak modern çağın başlarında sadece Portekiz ve Roma Engizisyonları kaldı.
Engizisyonun zaman çizelgesi:
Yahudilik ve İslam'dan dönenler, Roma Katolik Kilisesi'nin sapkın görüşlere sahip olduklarına inandığı için İspanyol Engizisyonu'nun başlıca hedefleriydi. İspanyol Engizisyonu tarafından zulme uğrayanlar arasında sadece farklı inançlara sahip olanlar değil, aynı zamanda doğası gereği dini olmayan suçlar işleyenler de vardı. Engizisyon Amerika'nın her yerinde, hatta İspanyol kontrolündeki bölgelerde bile etkili olmuştur.
İspanyol Engizisyonu'nun arkasındaki hipotezler
İspanyol kültürü dini açıdan her zaman Avrupa'nın geri kalanından daha çeşitli olmuştur. Müslümanlar ve Yahudiler Hristiyanlar tarafından hiçbir zaman eşit olarak tanınmamış olmalarına rağmen, Yahudiler 14. yüzyılın başında Fransa ve İngiltere'de olduğu gibi bölgeden çıkarılmamış ve 1492'de Reconquista'nın sona ermesinin ardından Müslümanlara hala izin verilmiştir. Bununla birlikte, 14. yüzyılın sonlarına doğru huzursuzluk baş göstermiş ve 200.000'den fazla Yahudi vasıflı işgücüne erişebilmek için Katolikliğe geçmiştir. Konversolar olarak da bilinen Yeni Hıristiyanlar toplumda yüksek mevkilere yükseldiler. Bu teori, İspanyol Engizisyonu'nun birçok inancı "fazla" kabul eden bir kültüre karşı bir tepki olarak ortaya çıktığını ileri sürmektedir.
Engizisyon Mahkemesi'nin kurulmasının olası gerekçelerinden biri, o dönemde İspanya'da var olan çok sayıda farklı hukuk sistemi ve yargı sistemine tekdüzelik sağlamaktı. 1469 yılında Aragon Kralı II. Ferdinand ve Kastilya Kraliçesi I. Isabella evlenerek, sonunda İspanya'nın birleşmesine yol açacak olan hanedan birliğini başlattılar. Toprakları bölündükten sonra bile otoritelerinin devamını sağlamak için, doğrudan Kraliyete bağlı olan ancak her iki krallık üzerinde de yargı yetkisi kullanabilen yasama ve yargı organlarına sahip merkezi bir hükümet kurdular. Katolik Kilisesi her iki ülke tarafından paylaşılan tek kurumdu ve yaygın kabulü onu yönetici sınıfın saldırılarına karşı bağışık hale getirdi.
Aragon Kralı II. Ferdinand ve Kastilya Kraliçesi I. Isabella arasındaki ilişki:
"Osmanlı Korkusu", "Avrupa'yı Yatıştırmak" ve "Papa'yı Kontrol Altında Tutmak" İspanyol Engizisyonu'nun doğuşu için alternatif açıklamalardır. O dönemde Osmanlı İmparatorluğu büyümekteydi, bu nedenle Ferdinand hiçbir İspanyol'un, özellikle de Yahudilerin bir Osmanlı istilasını hoş karşılayacak herhangi bir teolojik gerekçeye sahip olmadığından emin olmak istemiş olabilir. İspanyol Engizisyonu'ndan Papa değil İspanya Kralı sorumlu olduğu için, her iki hükümdar da Avrupa'nın geri kalanıyla bağlarını geliştirmek ve Papa'nın etkisini sınırlamak için engizisyonu kullanabilmiştir.
Krallar, İspanyol Engizisyonu sırasında Machiavelli ve Guicciardini gibi çağdaş filozofların fikirlerini uygulayabilmiş, bu da daha birleşik ve merkezi bir devletle sonuçlanmıştır. Bazı tarihçiler İspanyol Engizisyonu'nun, suçlu bulunanların cezalandırılması için mülklerine el konulması temelinde Kraliyet için gelir elde etme aracı olarak kurulduğuna inanmaktadır.
Bu teorilerden hangisinin İspanyol Engizisyonu'nun kurulmasından gerçekten sorumlu olduğunu, kaç tanesinin dahil olduğunu veya ne derecede olduğunu kesin olarak bilmek imkansızdır. Bununla birlikte, Engizisyon çok çeşitli sosyal, siyasi, dış ilişkiler, felsefi ve ekonomik faktörler tarafından tetiklenmiş olabilir.
İspanyol Engizisyonu'nun başlangıcı
1477-1478 yıllarında şehre yaptığı ziyaret sırasında Kraliçe Isabella, Dominiken bir rahip tarafından şehir nüfusu arasında Kripto-Yahudiliğin varlığı hakkında bilgilendirildi. "Kripto-Yahudilik" uygulaması, dışarıdan Katolikliğe uyarken gizlice Yahudi ritüellerini ve geleneklerini sürdürmekten oluşuyordu. Dominiken bir keşiş ve Sevilla Başpiskoposu olan Tomás de Torquemada bu yorumu onayladı.
İspanya'da engizisyonu başlatmak için Ferdinand ve Isabella 1478'de Papa IV. Sixtus'a bir papalık kararı için başvurdu. İspanyol kuvvetlerinin Roma'yı Osmanlı Türklerinden korumak için yardıma ihtiyaç duyduğu bir dönemde Ferdinand'ın askeri yardımı geri çekme tehdidi nedeniyle Papa IV. Sixtus baskıya boyun eğdi ve İspanyol hükümdarlarının Engizisyonu yönetmesine izin verdi. Papa IV. Sixtus'un Ferdinand ve Isabella yönetimindeki İspanyol Engizisyonunun aşırı şiddetini suçlaması dört yıl sürdü.
1480 yılında İspanyol Engizisyonu nihayet ilk iki engizitörünü atadı. 1481 yılında Sevilla dünyanın ilk auto-da-fé'sine ev sahipliği yaptı. Engizisyon sırasında laik otoriteler, autos-da-fé (Portekizce "inanç eylemi") olarak bilinen halka açık ritüellerde suçlanan kişilere karşı kararlarını açıkladılar. Sevilla'daki ilk auto-da-fé sırasında altı kişi yakılarak öldürüldü. Sonraki on yıl içinde Engizisyon, Kastilya'nın diğer sekiz belediyesinde de mahkemeler kurdu. Papa IV. Sixtus tarafından 1482'de yayınlanan yeni bir papalık kararıyla Engizisyon'un Aragon'a yayılması yasaklandı.
Günümüz güney İspanya'sının büyük bölümünü kapsayan Endülüs Yahudileri 1483 yılında tahliye edildi. Papa IV. Sixtus, İspanyol Engizisyonu'nun en kötü aşırılıklarını dizginlemek için yeni bir papalık kararı yayınlamak niyetinde olsa da, Ferdinand tarafından buna zorlandı. Engizisyonun bağımsızlığı Ferdinand'ın Papa'ya yönelik tehditlerinden biriydi. Papa baskılara boyun eğdi ve 17 Ekim 1483'te Tomás de Torquemada'yı Aragon, Valensiya ve Katalonya Engizisyon Genel Sekreteri olarak atadı.
Torquemada'nın Engizisyon protokollerini uygulamaya koyması uzun sürmedi. Yeni mahkemenin ilanıyla birlikte, itiraflar için 30 günlük bir süre tanındı (Bu hoşgörü 16. yüzyılın başlarında ortadan kaldırıldı.) Ayrıca, insanların komşularını ihbar etmeleri için mahkeme herkese açıktı. Halihazırda hüküm giymiş bazı sanıklardan itiraf alabilmek için fiziksel işkenceye maruz bırakıldılar. İlk başta, kripto-Yahudi olduklarından şüphelenilenlere, aleyhlerindeki tek kanıt Cumartesi günü, yani Şabat'ta bacalarından duman çıkmaması ya da Hamursuz Bayramı öncesinde et yerine sebze satın almaları olsa bile, tövbe etme ve kefaret ödeme fırsatı verildi. Tekrar günah işleyenler idam ediliyordu.
1484'te IV .Sixtus'un yerine geçen Papa VIII. Innocent, İspanyol Engizisyonu kurbanlarının Roma'ya başvurmalarına kapı açmak için çaba sarf etti. Ferdinand ise Aralık 1484'te ve yine 1509'da kraliyet izni olmadan Roma'ya başvuran herkesin öldürüleceğini ve mallarına el konulacağını duyurdu. Bu nedenle Engizisyon'un gücü İspanyol monarşisinin tüm topraklarında rakipsizdi. 1485'te Zaragoza'da bir engizisyon görevlisinin öldürülmesinden sonra, halkın duyarlılığı konversolara karşı değişmeye başladı. Aragon'daki Engizisyon mahkemeleri etkili konverso azınlığı hedef aldı ve böylece devlet kurumları üzerindeki hakimiyetleri ortadan kaldırıldı.
1480'den 1530'a kadar İspanyol Engizisyonu en aktif dönemini yaşadı. Bu dönemde " konverso " olarak kabul edilen 2.000'den fazla Yahudi'nin idam edildiği tahmin edilmektedir. Bu dönemden günümüze ulaşan herhangi bir kayıt olmamasına rağmen, autos-da-fé'den elde edilen kanıtlar 1484-1530 yılları arasında Barselona'da yargılananların %99,3'ünün, Valensiya'da ise %91,6'sının Yahudi olduğunu göstermektedir.
İspanyol Engizisyonu tarafından hedef alınan dini gruplar
İspanyol Engizisyonu, Hristiyan olduğunu iddia eden ama aslında farklı bir inancı uygulayanları yargılayabiliyordu ama Hristiyan olmayanlar üzerinde hiçbir gücü yoktu. Yahudi konversolar hatırı sayılır sayıda saldırıya uğrayan ilk kişilerdi. Engizisyon kısmen konversoların Yahudi ritüellerini sürdürmelerini engellemek için vardı. Mart 1492'de yayınlanan Elhamra Kararnamesi, İspanya'daki Yahudilere Katolikliğe geçme ya da ülkeden kovulma seçeneği sunuyordu. Elhamra Kararnamesi'ni güneyde ve kıyı boyunca uygulamak için daha sert önlemler kullanıldı. Toplam 80.000 Yahudi ve 200.000 conversodan oluşan nüfusun yaklaşık 40.000'i ülkeyi terk etti. Daha sonra 16. yüzyılda ve 17. yüzyılda Yahudi konversoların mahkum edilmesinde küçük artışlar meydana gelse de, konversolara yönelik en büyük zulüm 1530 yılına kadar devam etti.
Müslüman ve Yahudilerin İspanya'dan kovulması:
- Reconquista ne zaman sona erdi? Isabella ve Ferdinand'ın dini baskısı
- 1609'da Moriskoların İspanya'dan kovulması ve yaşananlar
İspanyol Engizisyonu sadece Hristiyanlığa geçen Yahudileri hedef almadı. 1492 yılına gelindiğinde Ferdinand ve Isabella, İspanya'da Müslümanların elinde kalan son bölge olan Granada'yı ele geçirmişti. Kraliyet emriyle 1502 yılında Granada'daki Müslümanlara sürgün ya da din değiştirme seçenekleri sunuldu. 1519 ve 1523 yılları arasında Aragon, monarşi, feodalite ve İslam karşıtı bir hareket olan Kardeşler İsyanı'na sahne oldu. Kardeşler İsyanı'nın bir sonucu olarak, İspanya'nın Aragon eyaletinde morisko olarak da bilinen Müslüman konversolara ülkeden kovulma ya da Hristiyanlığa geçme seçeneği sunuldu.
Müslümanların Katolik komşularıyla Yahudi meslektaşlarından daha fazla asimile olmasına rağmen, Eski Hristiyanlar ve moriskolar arasındaki çatışma 16. yüzyılın ikinci yarısında tırmanmıştır. Moriskolara karşı açılan davalar, 1570 yılından itibaren Zaragoza, Valencia ve Granada'daki İspanyol Engizisyonu'nun odak noktası olmuştur (Bununla birlikte, moriskolar genellikle Yahudi conversolar ve Protestanlarla aynı ölçüde kötü muameleye maruz kalmamıştır). Moriskoların sınır dışı edilmesi nedeniyle 1609 ile 1614 yılları arasında yüz binlerce Morisko İspanya'yı terk etmek zorunda kalmıştır. Kalanların ya da geri dönenlerin bir kısmı Engizisyon'un zulmüne maruz kalmıştır, ancak bu durum Yahudi konversolarla aynı derecede olmamıştır.
Protestan ve Anglikan Hristiyanlar da, Hristiyanlığı kabul eden Yahudiler ve Müslümanlarla birlikte İspanyol Engizisyonu'nun hedefindeydi. Başlangıçta İspanya'da çok fazla Protestan olmadığı için çok fazla zulüm kurbanı yoktu. 1558 ve 1562 yılları arasında, Lutherci olarak adlandırılan 120'den fazla kişinin yargılandığı davaların ilki gerçekleşti. Autos-da-fé'nin ardından yüzden fazla Protestan öldürüldü. Yüzyılın başında, gerçekte Protestan olmayan daha birçok İspanyol bu şekilde etiketlendi. Yabancı bir güce bağlılıklarını ya da İspanyol Kraliyetinin siyasi otoritesine sadakatsizliklerini ortaya çıkarmak için insanları "Lutherci" olarak etiketlemek yaygın bir uygulamaydı. Küfür, kilise sembollerine saygısızlık ve yasaklı günlerde et yemek, gerçek dini uygulamalardan ziyade sapkınlığın göstergeleri olarak görülüyordu. İspanyol Engizisyonu Ortodoks Hristiyanları neredeyse hiç araştırmadı çünkü İspanya hiçbir zaman Hristiyan Ortodoks çoğunluğa sahip uluslara karşı savaşa girmedi.
İspanyol Engizisyonu'nun din dışı "suçları"
İspanya'da diğer Avrupa ülkelerine kıyasla daha az cadılık vakası hakkında dava açılmıştır. Her ne kadar İspanyol Engizisyonu cadılık olaylarında genellikle varsayıldığı kadar büyük bir rol oynamamış olsa da, 1610 yılında bir auto-da-fé'nin ardından az sayıda kişi yakılmıştır. Çoğu zaman, cadılık ve diğer büyü biçimlerinden sorumlu olanlar ruhani otoritelerdi.
İspanyol Engizisyonu iki eşlilik, dine küfür, oğlancılık ve "doğal olmayan evlilik" ( doğurgan olmayan eşler arasında evlilik) suçlarından suçlu bulunanların üzerine gitmiştir. İspanyol Engizisyonu sadece hayvanlarla cinsel ilişki, pedofili ve ensest gibi cinsel suçları değil, aynı zamanda çocuk istismarı ve ihmali gibi ailevi suçları da cezalandırmıştır. İnsan ticareti, kaçakçılık, para ve evrakta sahtecilik, vergi dolandırıcılığı, yabancı bir güç için casusluk, yasadışı silahlanma ve dolandırıcılık, din veya aile ile ilgili olmayan suçlara örnektir.
İspanya'da 15. yüzyıl boyunca dini ve seküler suçlar arasında net bir ayrım yapılmamıştır. "Sahteciliği yaymanın" hem karşılıksız para dolaşımını hem de sapkınların dinini yaymayı kapsaması gerektiğine karar verildi. Sokak dolandırıcıları ve halka küfredenlerin her ikisi de tehlikeli düzenbazlar olarak görülüyordu. Bazen İspanyol Engizisyonu'nun seküler ve dini çalışmaları birbirine karışırdı. Bir kişi yabancı bir güce karşı sapkınlık nedeniyle inceleme altında olduğunda, potansiyel bir casus olarak da görülebiliyordu.
Sansür, sapkın fikirlerin yayılmasını önlemek için İspanyol Engizisyonu tarafından da kullanılmıştır. Yasaklı edebiyat dizinleri, İspanyol Engizisyonu tarafından ilk kez yayınlandıkları 1551 yılından önce Avrupa'nın başka yerlerinde de oluşturulmuştu. İspanyol klasikleri ve dini edebiyat eserleri, yasaklanan ve kısıtlanan literatürün büyük bir kısmını oluşturuyordu. Bazen bir kitabın tamamının yasaklanması yerine sadece belirli bölümleri, paragrafları ve hatta kelimeleri çıkarılabiliyordu. Endekse eklenen kitaplar daha sonraki bir tarihte çıkarılırken, daha önce ücretsiz olarak erişilebilen bazı kitaplar yasaklandı. Bu çabalara rağmen, entelektüeller ve aristokrasi bu yasaklı metinleri edinmeye ve okumaya devam etti.
İspanyol Engizisyonu'nun örgütlenmesi
İspanyol Engizisyonu'nu uygulayanlar çok çeşitli resmi görevlerde bulunmuşlardır. Büyük Engizisyoncu, diğer altı görevliden oluşan Yüksek ve Genel Engizisyon Konseyi'ne başkanlık ediyordu. Mahkeme yargıçları ya da "küçük engizisyoncular" genellikle hukuk ya da din eğitimi almışlardı. Çok daha fazlası avukat, polis memuru, usul uzmanı, sekreter, hapishane görevlisi olarak ve Engizisyon'un yürütülmesi için gerekli olan diğer çeşitli görevlerde çalışıyordu. İspanyol Engizisyonu'nu finanse etmek için ihbar edilen kişilerin mallarına el konuluyordu.
Eğer İspanyol Engizisyonu bir şehre yeni gelmişse, Engizisyoncu Pazar ayininin sonunda Lütuf Fermanı'nı okurdu. Lütuf Fermanı, sapkınlığını alenen itiraf eden herkese, ağır bir şekilde cezalandırılmadan önce tövbe etmeleri için 30 ila 40 gün süre tanıyordu. Öne çıkan kişiler de komplocu arkadaşlarını ihbar etmeye teşvik ediliyordu. Lütuf Fermanları'nın yerini 16. yüzyılın başında İnanç Fermanları aldı. İnanç Fermanları lütuf dönemini ortadan kaldırdı ve bunun yerine başkalarının ihbar edilmesini teşvik etti. Bazı ihbarlar art niyetli olarak hileli bir şekilde yapıldı ve haksız yere suçlanan kişilere isimlerini Engizisyon'a kimin verdiği asla söylenmedi.
İhbarın ardından, bir hükümet yetkilisi iddiayı araştırır ve doğru olduğu tespit edilirse, sanığı bir sonraki emre kadar alıkoyar. Bazı mahkumların cezalarına iki yıla varan süreler eklenebiliyordu. Birçok vakada, bu kişiler hapisteyken sevdikleri yoksul bırakılıyordu, çünkü yasal masrafları ve onları orada tutma masraflarını karşılamak için mallarına el konuyordu. Hem sanıklar hem de aleyhlerinde tanıklık edenler duruşma sırasında hikayenin kendi taraflarını anlatma fırsatına sahipti. Sanık, lehine tanıklık edecek kişiler bulmaya çalışabilir ya da aleyhine tanıklık edenleri güvenilmez olarak gösterebilirdi.
İşkence uygulanmış olsa da, İspanyol Engizisyon yargılamalarında Avrupa'daki diğer sivil ve kilise yargılamalarına kıyasla çok daha az sıklıkta görülmüştür. Hukuk davaları söz konusu olduğunda, İspanyolların işkence kullanımı konusunda böyle bir yasağı yoktu. İşkenceyle alınan itiraflar, kulaktan dolma bilgilere dayandığı için Engizisyon avukatları tarafından güvenilmez kabul ediliyordu.
Davanın gidişatına bağlı olarak beş olası sonuç vardı: beraat, askıya alma, kefaret, uzlaşma ve rahatlama (relajado en persona: kilise mahkemesi ölüm cezalarını infaz edemediği için İspanyol Engizisyonu kayıtlarında "kazıkta yakmak" için bir örtmece). Nadiren beraat kararı verilirdi ve cezanın askıya alınması yeni bir dava açılana kadar daha fazla hapsedilmeyle sonuçlanabilirdi. Askıya alındıktan sonra işlerine iade edilen kişilere suçsuz bulunmuş gibi muamele edilirdi.
Orta çağ dönemindeki işkenceler:
Kefaret sürecinin bir parçası olarak sanığın suçunu alenen itiraf etmesi ve eylemlerinin sorumluluğunu kabul etmesi gerekiyordu. Eğer sanığa ceza verilirse, suçlarını alenen itiraf etmesi ve bir ceza alması gerekirdi. Nihai ceza, ölümle sonuçlanabilecek bir rahatlamaydı. Pişmanlığını dile getirenlerin boynu vurulurken, dile getirmeyenler ateşe verilerek öldürülebiliyordu.
Kilise'ye yeniden kabul edilmek ya da nadiren de olsa pişmanlık duymayan bir sapkın olarak cezalandırılmak için, ölüm cezasına çarptırılmayanlar auto-da-fé'ye katılırlardı. Zamanla auto-da-fé, binlerce kişinin izlediği ve bazen saatlerce süren ayrıntılı halk gösterilerine dönüştü. Auto-da-fé bir Katolik ayinini, suçluların geçit törenini ve cezaların halka açık bir şekilde okunmasını içeriyordu. Gerçekte, autos-da-fé sırasında hiç kimse işkence görmemiş ya da kazığa bağlanıp yakılmamıştır (İşkence duruşma bitmeden önce, infazlar ise autos-da-fé'den sonra gerçekleşmiştir).
İspanyol Engizisyonu'nun sonu
İspanyol devleti 19. yüzyılın başlarında kamu refahı konusunda daha proaktif bir rol üstlenmeye başladı ve Kraliyet, Aydınlanma filozofları tarafından benimsenen kavramlara verdiği desteği güçlendirdi. İspanyol Engizisyonu nihayet 1808-1813 yılları arasında İspanya Kralı olan Joseph Bonaparte döneminde sona erdirilmiştir. İspanya Kralı VII. Ferdinand 1814'te tahta geçtiğinde İspanyol Engizisyonu yeniden canlandırıldı; yine de, sonraki yirmi yıl boyunca iki kez daha kaldırıldı ve sonra yeniden yaratıldı. 1826 yılında İspanyol Engizisyonu tarafından ölüm cezasına çarptırılan son kişi idam edildi. VII. Ferdinand'ın dul eşi ve o zamanlar üç yaşında olan II. Isabella'nın naibi İki Sicilya Kraliçesi Maria Christina (Sicilyateyn Kraliyeti) , 15 Temmuz 1834'te bir Kraliyet Kararnamesi yayınlayarak İspanyol Engizisyonunu resmen kaldırdı.
Tarihçiler, İspanyol Engizisyonu'nun 350 yıllık hükümdarlığı boyunca 3.000 ila 5.000 arasında kişinin farklı günahlardan yargılandıktan sonra idam edildiğine ve ardından kazığa bağlanıp yakıldığına inanmaktadır. İspanyol Engizisyonu hakkında günümüze kadar ulaşan çeşitli tarihi belgeler var, ancak bunların hiçbiri üç yüzyıldan fazla bir süre boyunca tüm ülkeyi kapsamıyor. 2021 yılında yapılan bir akademik araştırma, İspanya'nın Engizisyon döneminde daha fazla kişinin cezalandırıldığı bölgelerinde, bugün nüfusun daha düşük ücretlere, daha düşük eğitim seviyelerine ve başkalarına daha kötü güven seviyelerine sahip olmaya devam ettiğini ortaya koymuştur.