Debbie Reynolds yorulmuştu ama hayatının rolünü kapmıştı. Yağmur Altında (Singin' in the Rain)'daki kadın başrolü 19 yaşındayken verilmişti ve Kathy Selden olarak doldurması gereken büyük bir ayakkabı vardı. Efsanevi Gene Kelly ile partnerdi ve şüphesiz ona ayak uydurması bekleniyordu.
Ayrıca: Hollywood'un Altın Çağı ve sinemanın yükselişi
Görevini hakkıyla yerine getirmesine rağmen, Reynolds'ın sağlığı prova programının yoğun talepleri ve artan gerginlik nedeniyle bozulmaya başladı. Doktoru bir hafta izin vermesini önerse de MGM Stüdyo Şefi Arthur Freed başka birine görünmesi konusunda ısrar etti.
Reynolds 2013 yılında yayınlanan biyografisinde Freed'in kendisine doktorundan nasıl "vitamin iğneleri" yaptırdığını anlatıyor. Bu "vitaminlerin" Judy Garland'ı "mahveden vitaminlerle" aynı olduğunu düşünüyordu.
Reynolds'ın yeni öğrendiği üzere, Eski Hollywood'un küçük kirli sırlarından biri de dönemin ünlü filmlerinin yapımında uyuşturucu kullanılmış olmasıydı. Bugüne kadar yapılmış en iyi filmlerin çoğu 1920'lerden 1960'lara kadar Hollywood'da üretilmiştir. Ancak bu çoğu zaman yıldızların fiziksel sağlığı pahasına yapılıyordu.
Reynolds başkalarının baskısına rağmen doktoruna gitmeye devam etti. "Doktorum bana yatakta kalmamı söyledi. Bu seçim uyarıcılara bağımlı olmamı engellemiş olabilir."
Eski Hollywood oyuncularının uyuşturucu kullanması bir normdu
Yürürlükte bir uyuşturucu politikası olmamasına rağmen, sanatçıların stüdyoların onları ünlü yapmak için talep ettiği yorucu programları atlatmak için uyuşturucu kullanmaları yaygın bir uygulamaydı.
Elizabeth Taylor ve Shirley Temple gibi oyuncular, yönetmenlerin ve stüdyo patronlarının, sette geçirdikleri süreyi sınırlayan ciddi çalışma kurallarına tabi olmalarına rağmen, genellikle çocuk oyuncularla çalışmalarına müsaade edilen saat sınırlarını zorlamaya çalıştıklarını hatırlıyorlardı. Taylor daha sonra çocukların film setinden erken ayrılmaları hakkında sorulduğunda, "MGM'de böyle bir şey yoktu" demiştir. Temple anılarında 18. yaş gününü kutlamak için tüm stüdyonun nasıl bütün gece ayakta kaldığını anlatır.
Judy Garland, çağdaşları Elizabeth Taylor ve Shirley Temple'ın aksine çocukluk şöhretini ölçülü bir şekilde yaşayamadı. Annesi ona "uyarıcı hapları" verdi ve Oz Büyücüsü aktrisinin sahnede daha fazla enerjiye sahip olması için bunları kullanması konusunda ısrar etti. Garland'ın ünü arttıkça, MGM stüdyosundaki doktorlar ona sağlıklı kilosunu korumasına ve canlılığını sürdürmesine yardımcı olacak ilaçlar verdi.
Garland yazar Paul Donnelley'e şöyle diyor: "[Bana ve Mickey Rooney'e] yorgun düştükten sonra bile bizi ayakta tutacak ilaçlar verirlerdi." "Bunun ardından bizi stüdyo hastanesine götürür ve uyuturlardı. Art arda 72 saat boyunca çalışmamızı sağlamak için her dört saatte bir bizi uyandırıp daha fazla moral hapı veriyorlardı. Hayatımız günün yarısını tavana asılı olarak geçirmekten ibaretti ama bu böyleydi.
"Vitamin enjeksiyonları" ve orantısız amfetamin kullanımı
Bu rutin, MGM'nin en göz önünde ve en çok çalışan yıldızlarından biri olmanın zorluğuyla başa çıkmakta zorlanan Garland için nihayetinde tamamen bağımlılığa ve bir dizi zihinsel çöküşe yol açtı. Aşırı dozda uyuşturucu alıp öldüğünde henüz 47 yaşındaydı.
Aktris Joanna Moore, kilolarını kontrol altına almak için amfetaminlere ya da "vitamin enjeksiyonlarına" başvurmak zorunda kalan pek çok ünlü kişiden yalnızca biridir. Buna ek olarak, yıldız sisteminin fiziksel mükemmellik ve performans baskısına maruz kalan pek çok kadın, stüdyo doktorları tarafından önerilen ilaçları almaktan başka çareleri olmadığını hissetti.
Marilyn Monroe'nun tarihçisi Anthony Summers'a göre, Twentieth Century Fox doktoru Lee Siegel, "O günlerde ilaçlar yıldızları çalıştırmak için başka bir teknik olarak görülüyordu" demiştir. Doktorlar her şeyin içindeydi. Herkes ilaç kullanıyordu; bir doktor vermezse diğeri veriyordu.
Hollywood'da uyuşturucu kullanımı sadece eğlence sektörüyle sınırlı değildi. "Rüzgar Gibi Geçti" (Gone with the Wind) gibi klasiklerin uzun saatler süren çekimleri sırasında efsanevi yönetmen ve yapımcı David O. Selznick'in düzenli olarak büyük miktarlarda amfetamin Benzedrine kullandığı biliniyordu. Aktris Evelyn Keyes, Selznick'in sette "Benzedrine'i parçaladığını ve her seferinde bir tane olmak üzere avucundaki parçaları yediğini" hatırlıyor. Bir başka ikonik film olan Üçüncü Adam (The Third Man)'ın hızlı prodüksiyon programına ayak uydurabilmek için yönetmen Carol Reed ve birkaç çalışanının önemli dozlarda amfetamin kullandığı söylenir.
II. Dünya Savaşı'nın ardından artan amfetamin kullanımı
Diğer pek çok ünlü kişi de uyuşturucu bağımlılığıyla mücadele etmiştir, ancak bu kişiler ilaçlarını stüdyo sistemi dışında temin etmek zorunda kalmışlardır. Dahası, hap kullanımı film sektörüyle sınırlı değildi. Ordudaki yaygın kullanımlarının (ve kötüye kullanımlarının) bir sonucu olarak, amfetaminler II. Dünya Savaşı'nın ardından popülerliklerinde bir artış gördü. 1960'larda doktorlar düzenli olarak "gökkuşağı diyet hapları" olarak adlandırılan ve aslında sakinleştirici ve uyarıcıların güçlü bir karışımı olan hapları veriyorlardı.
1970'te kabul edilen Kontrollü Maddeler Yasası (Controlled Substances Act), uyuşturucunun bağımlılık yapıcı niteliklerini kabul etmesi nedeniyle amfetamin kullanımını büyük ölçüde azalttı. Ancak o zamana kadar Hollywood kokain gibi diğer uyarıcılara geçmiş ve daha önce güçlü bir performans karşılığında sanatçılara uyuşturucu sunan stüdyo yapısı büyük ölçüde etkisini yitirmişti.
Sinemanın altın çağında Hollywood'un en parlak film yapımcıları ve oyuncularından bazılarının coşkulu çalışmaları, Hollywood'un büyük filmlerinde uyuşturucu kullanımının mirasının bir kanıtıdır.
