1247'de papalık elçisi olan Plano Carpini geri döndüğünde endişeli bir adamdı. Son iki yıl boyunca devasa Moğol krallığı boyunca yaptığı seyahatler, Moğollar hakkındaki en kötü şüphelerini doğrulamıştı; hem son derece ölümcüllerdi hem de Avrupa'ya ikinci bir saldırıya hazırlanıyorlardı.
Son on yılda yaşananlar Carpini'nin Tatarların (Moğolların) nihai hedefinin tüm gezegene boyun eğdirmek olduğu iddiasını doğrular niteliktedir. Japon Denizi'nden Hazar Denizi sahillerine kadar uzanan devasa bir imparatorluk kurarak insanlık tarihinin en şaşırtıcı fetih başarılarından birini gerçekleştiren Moğollar, 1236 yılında Avrasya'nın batısına doğru yeni bir hamle başlattılar. Ukrayna'nın başkenti Kiev, birliklerinin eline geçen birkaç şehirden biriydi. Carpini, "Şehri uzun süre kuşattıktan sonra ele geçirdiler ve sakinlerini öldürdüler" diyor.
Moğollar 1241'de Macaristan ve Polonya'yı işgal ederek ortalığı kasıp kavurdu ve her türlü direnişi kırıp geçirdi. Moğol orduları Viyana'nın eteklerine kadar ilerlerken Batı Avrupa kıtası Moğol savaş gücünün merhametine kalmış gibi görünüyordu. Ama sonra aniden ortadan kayboldular. Moğol imparatoru Ögeday Han vefat ettiğinden, askerleri yeni bir hükümdar seçmek için ülkelerine çekilmişti.
Hristiyanların en karanlık korkusu engellenmişti. Ancak bu çok uzun sürmedi. 1247 yılına gelindiğinde, ufukta başka bir istilanın göründüğü açıktı ve Carpini Batı Avrupa liderlerinin bunu durduramayacağını çok iyi biliyordu. Moğol elçilerinin Hristiyan aleminin ne kadar bölünmüş olduğunu görmelerini istemiyordu, bu yüzden onlarla birlikte Avrupa'ya geri dönme taleplerini reddetti.
Moğollar çok ölümcüldü ve Avrupa'ya bir kez daha saldırmaya hazırdılar.
Şayet Carpini bu konuda endişeliyse, Avrupa için de son derece endişeli olmalıydı. Moğollar ender olarak kaybettikleri için bu mantıklıdır. Nadiren yenilgiye uğradıkları doğrudur, ancak genel olarak kuvvetleri inanılmaz derecede geniş bir lider ve kültür yelpazesine karşı savaşlar kazanarak büyük bir zafer elde etmiştir.
Carpini iyimserlikten tamamen yoksun değildi. Seyahatinin büyük bir bölümünü Avrasya'nın dört bir yanındaki yerel halkla görüşerek geçirdi ve tüm bu görüşmeler sırasında sürekli aynı soruya geri döndü: Moğolları nasıl yenebiliriz?
Moğollarda toplu avcılığın yararları
Moğol yaşam tarzı imparatorluklarının temelini oluşturmuştur. Orta Asya bozkırlarının bu çoğunlukla göçebe kabilesinin çocuklarına genç yaşta ata binmek, atıcılık yapmak, avlanmak ve hayvan gütmek öğretilirdi. Moğolların muazzam toplu avları, binicilerini geniş bir coğrafi alanda koordinasyon sağlamaları için eğitiyordu ve bu yeteneklerin her ikisi de Moğolların hayatta kalması için çok önemliydi. Aynı zamanda korkunç bir ordu için ideal bir temel sunuyordu.
Bunlar Orta Asya'nın göçebe halklarının geleneksel güçleriydi ve Moğolların (1227'de ölen) önceki lideri Cengiz Han tarafından daha da geliştirilmişlerdi. Bunu, mağlup birlikleri askere alarak ve Çinli kuşatma mühendisleri gibi ele geçirilen uluslardan gelen profesyonellerin askeri becerilerinden yararlanarak yaptı.
Moğolların askeri yenilikleri de yaygın bir ün kazanmıştır. Bir kaleye saldırırken, dikkat dağıtmak için esirlerden oluşan bir dalgayı rakip kuvvetlerin savunmasına karşı hücuma geçirmek yaygın bir uygulamaydı. Moğolların büyük saldırısından önce bu esirler savunmanın mühimmatını ve enerjisini emerdi. Moğolların atlı birlikleri büyük mesafeleri hızla kat edebilmek gibi belirgin bir avantaja sahipti ve yanlarında taşıdıkları hayvanlar sayesinde karmaşık ikmal hatlarına bel bağlamak zorunda kalmıyorlardı.
Carpini'nin savaşan köpek-insanları
Peki, Moğollar bu avantajlarına rağmen nasıl yenileceklerdi? Carpini, bu muammayı açıklayabileceğini iddia eden, bazıları diğerlerinden daha akla yatkın çeşitli hipotezler derlemiştir. Bir efsaneye göre kuzeydeki uzak bir bölgede erkekler köpek olarak doğuyordu. Bu köpek-adamlar, kendilerini tehdit eden Moğollardan korunmak için kürkleri tozla kaplanana kadar yerde yuvarlanırlarmış. Daha sonra bir buzlu suya atlarlar, burada kürkleri katılaşarak donar ve toprakla kaplanırdı. Daha sonra katılaşan zırhlarıyla okları işe yaramaz hale gelen Moğollara saldırdılar.
Carpini, Moğolların mıknatıs taşlarıyla dolu bir dağ silsilesini geçerken sıra dışı bir sorun yaşadığını aktarır. Dağdan yayılan manyetik alan Moğol savaşçıların metal başlı okları isabetli şekilde atmasını önlemiştir.
Memlükler için kaçacak ya da saklanacak hiçbir yer yoktu. Moğolların üstesinden gelmek ya da yok olmak zorundaydılar.
Tüm bu anlatılanlar Papalık elçisi tarafından titizlikle belgelenmişti, ancak bu tür savunmalar pek mümkün değildi. Kendi önerileri daha mantıklıydı. Şu tavsiyede bulundu: "Tatarlarla savaşmak isteyen herkesin şu silahlara sahip olması gerekir: mükemmel güçlü yaylar, çok korktukları arbaletler, iyi bir ok stoğu ve sert demirden uygun bir balta ya da uzun saplı bir savaş baltası."
Daha da önemlisi, savaşa gönderilen herhangi bir kuvvetin Moğolların kendi birliklerine benzer şekilde yapılandırılmasını tavsiye ediyordu. Moğollar ordularını düzenlemek için ondalık sistemi kullanıyordu ve savaşçıları onar kişilik birimlere ayrılıyordu. Yüz askeri olan bir komutan bu birliklerden on tanesine komuta ediyordu; 1.000 askeri olan bir komutan 100 askerden oluşan on gruba komuta ediyordu ve bu böyle devam ediyordu. Carpini, Hristiyan âleminin liderlerinin, çok başarılı olduğu için bu düzenlemeyi örnek almaları gerektiğine inanıyordu.
Carpini'nin haklı olduğu bir nokta vardı. Moğolları yenmek için benzer savaş gücüne sahip bir ordu gerekliydi. Ancak bunu Hristiyan birlikleriyle yapamazdı. Bu görev, 1260'tan başlayarak 60 yıl boyunca Moğollarla savaşan Mısır merkezli bir güce verildi. Memlük İmparatorluğu bu güçtü.
Yakın Doğu jeopolitiği açısından Memlükler nispeten yeni bir güçtü. Hem Haçlılara hem de kendi yurttaşlarına karşı savaşlarda Mısır sultanlarına hizmet eden köle savaşçılardı. İktidardaki sultan 1250 yılında Memlük alaylarını rahatsız edince ayaklandılar, ona suikast düzenlediler ve kontrolü ele geçirerek kendi sultanlıklarını kurdular. Bu zamana kadar güçlü bir askeri kuvvet haline gelmişlerdi.
On yıl sonra önemli bir Moğol istilası sultanlığı vurdu. Moğollar Suriye'yi istila etmiş, Halep'i ele geçirdikten sonra güneye ilerleyerek bölgedeki ikinci büyük şehir olan Şam'ı kontrol altına almışlardı. Şimdi Moğollar Mısır'ın resmen kendi yönetimlerine girmesini istiyorlardı ama Memlükler direndi. Moğol elçisini öldürdüler ve askerlerini hazırladılar.
Bu, yakın tarihi değiştiren bir mücadelenin başlangıcına işaret ediyordu. Çünkü Memlük ve Moğol orduları savaş alanında neredeyse her çarpıştığında (1260, 1277, 1281 ve 1303), Memlükler galip geldi. Moğollar uzun bir süre boyunca Çin'in büyük bölümünü fethederek, Batı Asya'ya ilerleyerek ve Doğu Avrupa'ya inerek önlerine çıkan her şeyi silip süpürmüşlerdi. Ama şimdi nihayet kendilerine denk birini bulmuşlardı. Peki Memlüklerin başarı sırrı neydi?
Önemli bir özellik de Memlüklerin, Carpini'nin 1240'larda faydalı olabileceğini öngördüğü, düşmanlarınınkine benzer bir şekilde savaşa girmeleridir. Moğolların boyun eğdirdiği ya da Karadeniz bölgesindeki topraklarından sürdüğü çok sayıda Türk grubu köle olarak satılmış ve Memlük savaşçıları haline getirilmişti. Bahse konu Türk grupları Moğollara paralel bir yaşam tarzına sahipti ve askerleri de aynı askeri ve göçebe hünerleri paylaşıyordu. Bu nedenle, Suriye'de çarpışan Memlük ve Moğol ordularının her ikisi de okçuluğa dayanıyordu, tamamen atlıydılar ve ondalık sistem kullanılarak organize edilmişlerdi.
Moğolların avantajları bu ortak özelliklerle büyük ölçüde dengelenmişti. Peki Memlükler nasıl oldu da bu dengeli mücadeleyi ileriye taşıyıp bir dizi savaş kazandılar? Bir hipoteze göre, silah konusunda önemli bir üstünlüğe sahiptiler. Öyleyse Memlük ordusunun küçük bozkır atları üzerinde sadece tahta silahlar kullanarak Moğol birliklerini alt ettiğini mi düşünmeliyiz? Elbette Mısır muazzam ekonomik ve tarımsal kaynakları sayesinde eşsiz mühimmat ve bineklerle donatılmış bir orduydu. Fakat sorunun yanıtı büyük ihtimalle hayır. Ne de olsa Moğollar, uzun süren fetih savaşları boyunca mevcut en iyi silahları ve atları yağmalamak ya da satın almak için pek çok fırsata sahipti.
Sırtını duvara dayama olgusu Memlüklerin zaferleri için daha mantıklı bir açıklamadır. Güvenli bir sığınaktan yoksundular. Zafer kazanmak zorundaydılar yoksa yok olacaklardı. Ordularının büyük bir kısmı, şimdi karşı karşıya oldukları aynı birliklerden korunmak için Mısır'a kaçan askerlerden oluşuyordu. Kolay pes etmeyeceklerdi ve güçlü bir mücadele vermeye hazırdılar.
Kaçınılmaz ölümler
Bir Moğol ordusuna karşı kazanılan ilk Memlük zaferi 1260 yılında Gazze yakınlarındaki Ayn Calut mevkiinde gerçekleşmişti ve bu zafer savaşta çok önemli bir dönüm noktasıydı. Çünkü bu çatışmada iki büyük imparatorluk karşı karşıya gelmedi. Büyük Han'ın ölüm haberini alan Moğol ordusunun büyük kısmı doğuya çekilmiş ve Suriye'de kaleyi korumak için sadece küçük bir birlik bırakmıştı. Memlükler, sayıları neredeyse eşit olan Moğolları, savaşçılarını motive etmek için "Ölüm kaçınılmazdır. Onursuzca kaçmaktansa onurlu bir şekilde gitmek tercih edilir." cümlesini kullanarak yendiler.
Memlüklerin 20.000 askerden oluşan bir garnizonu yendikleri ve Moğol ordusunun geri kalanının hâlâ serbest olduğu düşünüldüğünde, Ayn Calut çok da önemli değildi. Öte yandan bu zafer, Memlüklerin Suriye'de Moğollar tarafından ele geçirilen tüm bölgeyi ele geçirmeleri ve böylece imparatorluklarını büyütmeleri açısından çok önemliydi. Bu zafer aynı zamanda Moğol akınlarına karşı kazanılacak zaferler için de bir örnek teşkil etti ve aslında yenilmez olmadıklarını gösterdi. Sadece bu bile Memlük diyarını Moğol istilalarından kaçmak isteyenler için cazip bir yer haline getirdi.
Nihayetinde imparatorluğun parçalanmasıyla sonuçlanan bir dizi iç çatışma, Moğolların bugün yakın doğu olarak bilinen bölgeye dönüşünü geciktirdi. Bu süre zarfında Moğollar, Memlüklerden intikam almak için sabırla beklemek zorunda kaldılar. 1280-81'de saldırıya geçtiklerinde Ayn Calut'taki yenilginin üzerinden yirmi yıl geçmişti ve Memlükler hazırlıklıydı. Yirmi yıl boyunca sultanlık ordularını sıkı bir şekilde eğitmiş, Moğollardan kaçan savaşçıları cezbetmiş, tahkimatlar inşa etmiş ve iletişim hatları oluşturmuştu. Moğollara karşı bir başka zafer de 29 Ekim 1281'de, Moğol üssüne yapılan yıkıcı bir süvari saldırısının kesin sonuç verdiği Humus Muharebesi'nde elde edildi. Ancak bu kez Memlükler tam donanımlı bir Moğol kuvvetini devirmeyi başardılar.
Moğolların yem sorunu ve Carpini'nin önerisi
Moğollar ve Memlükler arasındaki savaşlar tamamen anlamsız değildi. Moğollar 1299'da Şam yakınlarındaki Vadi el-Haznadar'da bir savaş kazandılar, ancak zaferlerinden istifade edemediler ve nihayetinde Suriye'den çekildiler. Peki bunun nedeni neydi? Tapınakçılar'a bağlı bir analistin tanımladığı gibi, "hayvan yemi kıtlığıydı".
Moğolların yiyecek olarak ve süvarileri için kullandıkları atlar, koyunlar ve keçiler her zaman orduyla birlikte getirilirdi. Hayvanların yaşayabilmesi için muazzam genişlikte otlaklara ihtiyaç vardı. Ancak böyle bir nüfusu destekleyebilen Orta Asya otlaklarının aksine, dünyanın başka yerlerinde durum böyle değildi.
Doğu Avrupa'nın yaprak döken ormanlık bölgeleri ile güney ve güneydoğu Asya'nın tropikal ormanlarında otlayan sürülerin imkanları kısıtlıydı. Anadolu (günümüz Türkiye'si), Nil deltası ve Levanten kıyı bölgeleri yakın doğuda hayvan otlatmak için uygun yerlerdi. Ancak, mevcut otlaklar seyrekti ve yük hayvanlarının sıcak havadaki sıkıntılı durumları işleri daha da kötüleştiriyordu.
Bu Carpini'nin hemen fark ettiği bir zayıflıktı. Herhangi bir Moğol istilasının yolundaki tüm yiyecek kaynaklarının yok edilmesini tavsiye etti. Carpini, birliklerinde kullandıkları hayvanlar açlıktan ölürse Moğol kuvvetlerinin çökeceğini düşünüyordu. Memlükler de aynı sonuca varmış ve sonuç olarak sınırlarındaki otlakları ateşe vermişlerdir. Bu stratejinin Moğolları Suriye'yi terk etmeye ikna etmedeki rolü tam olarak bilinmese de, en azından bir rol oynamış olması muhtemel görünüyor.
Carpini, Moğolların yürüyüş hattı boyunca tüm yemlerin yok edilmesini içeren bir yakıp yıkma politikası önerdi.
Memlüklerin başarılarına rağmen Moğol kuvvetlerinin gücü şüphe götürmez. Elverişli bir arazide ilerlediklerinde ve savaş aletlerine karşı çok az şansı olan düşmanlarla karşılaştıklarında durdurulamazlardı. Moğolların 13. yüzyıldaki muhteşem seferleri, büyük kent bölgelerine ve tahkimatlara nasıl saldırılacağı ve fethedileceği konusunda sofistike bir anlayışa sahip olduklarını göstermektedir. Buna ek olarak, Moğollar dehşetin askeri bir enstrüman olarak ne kadar etkili olduğunu da anlamışlardı; bazı rakipleri panikten o kadar sarsılmıştı ki, Moğol ordusu daha olay yerine varmadan fiilen yok edilmişlerdi.
Neyse ki 1240'ların sonlarına gelindiğinde Hristiyan aleminin orduları artık bu tür tehditlerle karşılaşmıyordu. Carpini'nin yanıldığı, Moğol ülkesinde patlak veren iç çatışmaların, Avrupa'nın kitlesel bir şekilde yeniden istila edilmesini engellemesiyle kanıtlandı.
İstila gerçekleşseydi neler olabileceği bilinmiyor. Moğollar Hristiyan âleminin askerlerini ezmiş olsalar bile geçemeyecekleri kadar sık ormanlık alanlar olabilirdi. Carpini'nin tahmin ettiği gibi, elverişsiz arazide kendilerine benzer şekilde savaşan, motivasyonu yüksek, iyi donanımlı düşmanlara karşı yapılan seferler Moğollar için zorlu bir sınav oldu. Memlükler ise önlerine aşamayacakları bir engel çıkarmıştı.
Kaynaklar:
- Smith, John Masson. "Ayn Jālūt: Mamlūk Success or Mongol Failure?" Harvard Journal of Asiatic Studies, vol. 44, no. 2, 1984, pp. 307–345. JSTOR, www.jstor.org/stable/2719035
- Waterson, James (2007) The Knights of Islam: The Wars of the Mamluks. Greenhill Books, London. ISBN 978-1-85367-734-2
- Morgan, David (1990) The Mongols. Oxford: Blackwell. ISBN 0-631-17563-6
- Nicolle, David, (1998). The Mongol Warlords Brockhampton Press.
- Perry, Glenn E. (2004) The History of Egypt, Greenwood Publishing Group, ISBN 978-0-313-32264-8.
