1940'lardaki Japon İşgali, zulüm, yaygın yoksulluk ve açlık nedeniyle birçok Asya ülkesinde hayal bile edilemeyecek zorluklara ve ekonomik sorunlara neden oldu. 1940'ların başında Japonya'nın sömürge otoritesi, bugünkü Singapur, Malezya, Endonezya, Myanmar, Filipinler, Vietnam, Laos ve Kamboçya dahil olmak üzere günümüz Güneydoğu Asya'sının büyük bir bölümünü kapsıyordu. Bundan önce, 1930'larda Japonya Çin'i işgal etmiş ve İkinci Çin-Japon Savaşı'na (1937-1945) yol açmıştı. Aralık 1941'de Japonlar daha geniş kapsamlı Pasifik savaşının bir parçası olarak Hong Kong'u ele geçirdi. İşgal daha sonra, dehşet ve umutsuzluk hikayelerini anlatmak için hayatta kalanların milliyetçi duygularını ateşleyerek benzeri görülmemiş sosyal ve siyasi değişimlerin yolunu hazırlayacaktı.
Büyük Doğu Asya Ortak Refah Alanı Teşvik Edildi
İlk kez Ağustos 1940'ta Japonya Dışişleri Bakanı Ysuke Matsuoka tarafından resmen ilan edilen Büyük Doğu Asya Ortak Refah Alanı, Asya'yı Asya kökenli insanlar için yaşamak için cazip bir yer olarak tanıttı. Temel olarak Japonya, fethettiği topraklarda yaşayan insanlara Japon kontrolü altındaki yaşamın barışçıl ve müreffeh olacağını söylüyordu. Bu olay aynı zamanda Japonya'nın 16. yüzyıldan beri Güneydoğu Asya'yı kontrol eden batılı emperyal güçleri yenme kararlılığını da sembolize ediyordu.
Endonezya ve Çinhindi veya Hindiçin (günümüz Laos, Vietnam ve Kamboçya'sı) Hollandalılar ve Fransızlar tarafından ayrı ayrı iskân edilmiştir. Britanya İmparatorluğu hem Malaya (bugünkü Malezya ve Singapur) hem de Burma'da (bugünkü Myanmar) sağlam bir hükümet ve ticari dayanağa sahipti. İlk olarak 1565 yılında İspanyollar tarafından yerleşilen Filipinler, 1898 yılında Amerika Birleşik Devletleri'ne devredilmiştir. Japon Büyük Doğu Asya Ortak Refah Alanı'nın genel amacı, Japon yönetimi altında Asya'nın dış müdahalelerden korunacağı ve gelişeceği fikrini yaymaktı. Savaş motorunu beslemek için Japonya'nın işgal ettiği bölgelerden gelen kritik kaynaklara ihtiyacı vardı ve bu vaat bir yalandı.
Ekonomik Sıkıntı İşgal Altındaki Toprakların Bir Gerçeğiydi
Büyük Doğu Asya Ortak Refah Alanı kapsamında ekonomik başarının garanti edilmesine rağmen, işgal altındaki bölgelerde yaygın bir yoksulluk ve sürekli gıda kıtlığı vardı. Japon işgalinin ticaret ve dış üretim üzerinde yıkıcı bir etkisi oldu. Çatışmanın bir sonucu olarak, Endonezya'nın hayati bir ihraç ürünü olan kauçuk üretimi savaş öncesi seviyelerinin sadece beşte birine düştü. Japon Yönetimi sırasında Malaya'nın kauçuk ve çinko ihracatı aniden durdu.
Yiyecek, su ve ilaç eksikliği sıradan insanlar üzerinde yıkıcı bir etki yarattı. Kıtlığın bir sonucu olarak Japon hükümeti, başvuran tüm hanelere karne pulu verdi. Bu şekilde, gıda ve diğer ihtiyaçları düzenlenmiş oranlarda satın alabiliyorlardı. Ancak, dağıtım yerlerinde her zaman var olan uzun kuyruklar ve mevcut ürünlerin kalitesizliği ve azalan miktarı nedeniyle yaygın bir açlık ortaya çıktı. Bu durum yasadışı karaborsanın gelişmesine yardımcı oldu ve bu karaborsaya yakalanmanız halinde Japon hükümetiyle başınız derde girebilirdi.
İşgal yılları boyunca açlık ve yoksulluk yaygındı, ancak bunların tezahürleri işgal altındaki bir bölgeden diğerine değişiyordu. Vietnam'da Ekim 1944 ile Mayıs 1945 arasında yaşanan Büyük Açlık da bunlardan biriydi. Fransız ve Japonların yanlış yönetimi, Müttefiklerin bombardımanı ve doğal felaketlerin bir karışımının neden olduğu kıtlık sonucunda 600.000 ila 2 milyon Vietnamlının öldüğü tahmin edilmektedir.
Asya Ülkelerinde Yoğun Japon Propagandası
II. Dünya Savaşı sırasında Japon hükümeti ideolojisini yaymak için sinemayı, müziği, yazılı basını ve hatta sınıfları kullandı. Milliyetçiliğe vurgu yaparak, sömürücü ve çökmekte olan batılı emperyal güçlere karşı Japon üstünlüğünü destekledi. Örneğin Japon propaganda bakanlığı, 1800'lerdeki Birinci Afyon Savaşı sırasında Çinlilerin nasıl aşağılandığını göstermek için The Opium War (1943) filmini yaptı. Film, İngiliz karşıtı duyguları teşvik etmek için yapılmıştı, ancak aynı zamanda Japonya'nın Çin halkını İngiliz işgalinden kurtardıklarını öne sürme yöntemi olarak da hizmet etti.
İşgal altındaki bölgelerdeki birçok dergi ve yayın, Japon savaş güçleri hakkında rutin olarak olumlu hikayeler yayınladı, militarist sloganlarla doluydu ve okuyucuları arasında Batı karşıtı duyguları körükledi. Japonya ve Japon Ruhu sevgisini aşılamak için yetişkinlerin ve çocukların eşit şekilde Japonca öğrenmeleri gerekiyordu. Bunlara ek olarak, saatler ve ajandalar için Tokyo standardı benimsenmiştir.
Baskıcı Kempeitai Acımasız Yöntemler Kullanıyordu
Kempeitai Japonların gözünde Gestapo'nun eşdeğeriydi; acımasızlığı ve ayrımcılığı ile ün yapmış bir gizli polisti. Rastgele yakalamalar yapmakta serbesttiler ve sıklıkla sert sorgulama teknikleri kullanıyorlardı. Kırbaçlama, coplama, kızgın suda haşlama ve hatta ayak tırnaklarını sökme gibi işkence teknikleri şüphelilerden uydurma itiraflar almaya zorlamak için kullanılıyordu. Sonunda bu tutuklulardan sadece birkaçının hayatta kalması hiç de şaşırtıcı değildi. Kempeitai'nin vatandaşları keyfi olarak sindirme, gözaltına alma ve hapse atma yeteneği, potansiyel direniş kaynaklarını ortadan kaldırmak için yaygın operasyonlar yürütmelerine olanak sağladı. Ne yazık ki, bu operasyonların çoğu kötü tasarlanmıştı ve ele geçirilen bölgelerdeki masum insanların haksız yere gözaltına alınmasına ve hatta öldürülmesine yol açtı.
Nanking'deki Korkunç Tecavüz Gerçekleşti
Nanking kentindeki yüz binlerce Çinli, 1937 yılının sonlarında altı hafta boyunca Japonlar tarafından acımasızca öldürüldü. Yağmalama, kadınlara ve genç kızlara tecavüz, yağmalama ve kundaklama gibi korkunç suçlar, Nanking Katliamı olarak bilinen olay sırasında işlendi. 1946'da Tokyo Mahkemesinde sunulan kanıtlara göre, yaklaşık 200.000 ölüm ve 20.000 tecavüzün gerçekleştiğine inanılmaktadır.
Çin-Japon Savaşları Japonlarda Çinlilere karşı kalıcı bir kin bırakmıştı ve sonuç olarak Çinlilerin önderliğindeki direniş belirtilerini ortadan kaldırmaya kararlıydılar. Ele geçirilen bazı bölgelerdeki Çinli nüfus, Kempeitai'nin Japon karşıtı unsurları ortadan kaldırma bahanesiyle meşrulaştırılan toplu katliam, işkence ve cinsel saldırı kampanyalarının birincil hedefiydi. 1942'nin Şubat ve Mart ayları arasında Singapur'da yaşayan 18 ila 50 yaş arasındaki on binlerce yetişkin Çinli toplanarak ölüm yerlerine gönderildi. Kelime anlamı "temizlik yoluyla arındırma" olan Sook Ching, 50.000'den fazla kişinin hayatını kaybettiğine inanılan bu operasyona verilen isimdi.
İşgal boyunca, St. Stephen's College katliamı (Aralık 1941), Changjiao katliamı (Mayıs 1943) ve Manila Katliamı (Şubat-Mart 1945) dahil olmak üzere sivilleri ve askerleri içeren toplu katliamlar meydana geldi.
Japon Askerleri Cinsel Köleleştirme Suçuyla Ünlüdür
Nanking'de gerçekleşen korkunç toplu saldırılara ek olarak, savaş boyunca ele geçirilen bölgelerde Japon İmparatorluk Ordusu tarafından kurulan askeri hayat kadınları ve seks istasyonları vardı. Japon ordusu Güneydoğu Asya, Çin ve Kore'nin dört bir yanından gelen genç kadın ve kızların cinsel haklarını rutin olarak sömürmüştür. Bunlar, insanlık dışı koşullar altında Japon birliklerine hizmet eden askeri seks köleleriydi ve konfor kadınları olarak adlandırılıyorlardı. Tarihçilerin en iyi tahminlerine göre çalıştırılan kadınların sayısı 50.000 ile 200.000 arasında değişmektedir.
Fiziksel olarak incitildiler, duygusal olarak travmatize edildiler ve sosyal olarak reddedildiler; sonuç olarak bu kadınların çoğunda kısırlık veya zührevi hastalıklar ortaya çıktı. Savaş sırasında cinsel köleleştirme konusu bugün hala oldukça yüklü ve tartışmalı bir konudur. Hayatta kalanlardan bazıları uzunca bir süredir hikayelerinin anlatılması için mücadele verirken, diğerleri ise asla gelmeyecek bir çözüm umuduyla son nefesini verene kadar travmatik bir hatırayla yaşamaktadır.
Japon İmparatorluk Ordusunun Yamyamlık Yaptığı İddia Edildi
Japon silahlı kuvvetlerinde yamyamlık yapıldığına dair kanıtlar, savaşın sona ermesinden çok sonra ortaya çıkan en korkunç keşifler arasında yer almaktadır. 1992 yılı itibariyle tarihçi Toshiyuki Tanaka, II. Dünya Savaşı sırasında Papua Yeni Gine'de Japon askerleri tarafından gerçekleştirilen yüzden fazla yamyamlık vakasını belgelemiştir. Bir dizi tarihi kayıt ve hayatta kalanların ifadeleri, askerlerin hem Avustralyalı ve Asyalı esirlerin hem de yerli halkın etleriyle ziyafet çektiklerini ortaya koymuştur. Bu bazen açlık ve çaresizlikten, bazen de düşmanlarına hükmetmek için duyulan tüyler ürpertici bir psikolojik ihtiyaçtan kaynaklanıyordu.
İlgili: Japonya'nın II. Dünya Savaşı'ndaki Savaş Suçları
1945 yılında Filipinler'deki Suzuki Birimi'nin kamp alanında insan kalıntıları ve insan etinin bulunması da bu konuda öne çıkan bir başka hikayedir. Mahkemede verilen ifadeler, birliğin II. Dünya Savaşı sırasında yerli Filipinlilerden ele geçirilen ve kesilen insan etleriyle düzenli olarak ziyafet çektiğini göstermiştir.
Japonlar İnsan Deneyleri Yaptı ve Biyokimyasal Silahlar Üretti
Çin'de Japon İmparatorluk Ordusu, Salgın Hastalıkları Önleme ve Su Arıtma Departmanı adı altında mahkumlar üzerinde ahlaksız insan deneyleri gerçekleştirmiştir. Yüz binlerce insan Çin'in Harbin kentindeki meşhur 731. Birim'in elinde can verdi. Hastalık enjeksiyonlarına, viviseksiyonlara, silah testlerine ve ampütasyonlara maruz bırakıldılar. İkinci Çin-Japon Savaşı sırasında Birim 731 ve ona bağlı gruplar Çin halkına karşı kullanılmak üzere biyolojik ve kimyasal silahlar geliştirmekle görevlendirilmişti.
1940'ların başında Ningbo ve Changde gibi Çin kasabaları, yetiştirilip çevreye salınan veba ile kontamine olmuş pirelerin saldırısına uğradı. II. Dünya Savaşı sırasında Japonya, Asya'da mümkün olduğunca gizli faaliyet gösteren bir biyolojik silah araştırma merkezleri ağı kurdu. Singapur, Guangzhou ve Pekin'de bu merkezlerden vardı ve eğer söylentilere inanılacak olursa Burma ve Tayland'da da olabilirdi.
Savaş Esirleri İşkence ve Kötü Muameleye Maruz Kaldı
İşgal edilen bölgelerdeki Japon savaş esirlerine işkence yapılmış ve 1907 tarihli Dördüncü Lahey Sözleşmesi doğrudan ihlal edilerek çalıştırılmışlardır. Savaş sonrası mahkeme sonuçlarına göre 350.000'den fazla savaş esiri Japonlar tarafından hapsedildi ve bunların yaklaşık %27'si gözaltındayken hayatını kaybetti. Bu insanlık dışı inşaat projelerinin en rezili, birçok savaş esirinin çalışmak zorunda bırakıldığı Ölüm Demiryolu'ydu. 60.000'den fazla İngiliz savaş esiri ve en az 180.000 Güneydoğu Asya vatandaşı 1940 ve 1943 yılları arasında Tayland-Burma Demiryolu inşaatında çalışmaya zorlanmıştır. Yüz binden fazla işçinin kötü beslenme, kötü muamele ve tropikal hastalıklar gibi tehlikelere maruz kalmaları sonucunda öldüğü söylenmektedir.
Abluka sırasında, insanların yürüyüşe zorlanması nadir görülen bir durum değildi. Aralarında 60 bin yerli Filipinlinin de bulunduğu 76 bin savaş esiri Nisan 1942'de bir toplama kampına doğru 65 kilometre yürütüldü. Savaş esirleri aşırı hava koşulları, hastalık, açlık ve rastgele Japon infazlarından muzdaripti. 20 bin esir yürüyüş sırasında öldürüldü ve hiçbir zaman hedeflerine ulaşamadılar. Bataan Ölüm Yürüyüşü bunun sonucuydu. 2.400'den fazla Müttefik Esir, 1945'te çatışmanın son aylarında Borneo'da bir dizi zorunlu yürüyüş sırasında hastalık, açlık ve zalimce muameleden öldü.
Japon Karşıtı Direniş Grupları İşgal Boyunca Aktifti
Japon propagandası, işgal altındaki bölgelerde yaşayanları Japon otoritesinin sürdürülebileceğine ikna etmekte başarısız oldu. Birçok insan Japon işgali altındaki yaşama uyum sağlamayı başardı, ancak diğerleri karşı koymak için bir araya geldi. Ülkelerini Japon yönetiminden kurtarmak için bu isyancı gruplardan bazıları Müttefik güçlerle işbirliği yaptı ya da onlara bağlı olarak faaliyet gösterdi. Propaganda, Japonlara karşı gerilla savaşı, bilgi toplama ve sabotaj faaliyetlerinde bulundular.
Filipinler'de Hunters ROTC, Malaya'da Force 136 ve Singapur'da Dalforce öne çıkıyordu. Yeraltı direniş örgütleri sadece halk desteği kazanmakla kalmadı, aynı zamanda savaş sonrası uzun özgürlük mücadelesinde kendilerine yardımcı olacak özgüven ve savaş alanı deneyimi de kazandı. 1943 yılına gelindiğinde, Pasifik Savaşı'nın ivmesi Müttefiklerin karşı saldırı taktikleri ve aşırı genişlemiş Japon devletinin azalan kaynakları nedeniyle değişmeye başlamıştı. Ağustos 1945'te Hiroşima ve Nagazaki'ye atom bombalarının atılması, Japonların teslim olmasına yol açan son olay oldu.
